2- خوش رويى‏
مؤمن بايد همواره با رويى گشاده و بشّاش با مردم رو به رو شود و عبوس و ترشرو نباشد، به روى ارباب رجوع، مشترى، ملاقات كننده، دانش آموز و دانشجو، استاد و ...بخندد و نشاط و شادمانى را در جامعه افزايش دهد. همچنين افراد را با نام خوش و القاب متعارف صدا بزند، برايشان جا باز كند و به آنان تعارف نمايد. پيامبر خدا (ص) در اين باره مى‏فرمايد: «ثَلاثٌ يُصْفينَ وُدَّ الْمَرْءِ لِاخيهِ الْمُسْلِم؛ يَلْقاه بِالْبِشْرِ اذا لَقِيَهُ وَ يُوَسِّعَ لَهُ فِى الْمَجْلِسِ اذا جَلَسَ الَيْهِ وَ يَدْعوُهُ بِاحَبِّ الاسْماءِ الَيْهِ» «2»سه چيز، دوستى شخص را نسبت به برادر مسلمانش، خالص مى‏كند، هر گاه به ديدارش برود با روى خوش با او برخورد كند، هنگام نشستن، جا برايش تهيه كند و او را با محبوبترين نام صدا بزند.