5- اجتناب از شبهات ومكروهات‏
شبهات جمع شُبهه از ريشه شِبه به معناى پوشيدگى و پوشيده ماندن حقيقت چيزى است ودر اصطلاح (علم اصول) ترديد ميان امور حرام و حلال را شبهه گويند. «2» امير مؤمنان عليه السلام در اين باره مى‏فرمايد: «انَّما سُمِّيَتِ الشُّبْهَةُ لِانَّها تَشْبَهُ الْحَقَّ ...» «3»شبهه بدان جهت شبهه ناميده شده كه شباهت به حق دارد.مكروهات نيز جمع مكروه به معناى امور ناپسند است و يكى از احكام پنجگانه اسلامى به شمار مى‏رود. مكروه به كارى گفته مى‏شود كه انجام دادن آن حرام نيست ولى‏ترك آن كار بهتر است. «1» و در صورت انجام ندادن، ثواب نيز بدان تعلق مى‏گيرد. بحث درباره كارهاى مكروه را به كتاب هاى فقهى وا مى‏گذاريم و در اينجا بيشتر به امور شبهه ناك و پرهيز از آنها مى‏پردازيم.در روايات اسلامى، به خوددارى از انجام كارهاى شبهه‏ناك «ورع»، گفته مى‏شود.
امير مؤمنان عليه السلام مى‏فرمايد: «الْوَرَعُ الْوُقوُفُ عِنْدَ الشُّبهَةِ» «2»در تبيين مراتب ورع گفته‏اند: ورع داراى چهار درجه است:
1- ورع تائبين: كه انسان با مراعات آن، از زمره گناهكاران وفاسقان خارج مى‏شود و (عادل شناخته شده) شهادت او در محكمه پذيرفته مى‏شود.
2- ورع صالحين: كه اجتناب از شبهات است از بيم آنكه مرتكب گناه مى‏شود.
3- ورع متقين: در اين مرتبه مؤمن برخى از كارهاى مباح را نيز ترك مى‏كند از بيم آنكه مبادا گرفتار كار شبهه ناك و سرانجام حرام شود.
4- ورع مالكين: در اين مرتبه، مؤمن از غير خدا چشم مى‏پوشد و مراقب است كه‏ساعتى از عمر خويش را براى جز خدا صرف نكند. «3»
آنچه در اينجا تبيين مى‏شود همان خوددارى از شبهات و مكروهات است كه مرتبه دوم و سوّم را شامل مى‏شود و به طريق اولى درجه نخستين را نيز در بر مى‏گيرد.