قرآن و توسّل‏
آيه ياد شده تصريح دارد كه مؤمنان بايد با تقواپيشگى، همراه وسيله به درگاه الهى راه يابند و با واسطه قراردادن اولياى الهى، فيض و رحمت و مغفرت او را به سوى خود جلب كنند و اين يك قانون كلى در نظام هستى است. شهيد مطهرى در اين باره مى‏نويسد: «... امكان ندارد هيچ يك از جريان هاى رحمت پروردگار بدون نظام انجام گيرد. به همين دليل مغفرت پروردگار هم بايد از طريق نفوس كُمَّلين و ارواح بزرگ انبيا و اوليا به گناهكاران برسد و اين، لازمه نظام داشتن جهان است. به همان دليلى كه رحمت وحى بدون واسطه انجام نمى گيرد و همه مردم از جانب خدا به نبوت برانگيخته نمى‏شوند و هيچ رحمت ديگر هم بدون واسطه واقع نمى‏شود، رحمت مغفرت هم بى واسطه ممكن نيست تحقق پيدا كند ... وقتى كسى وجود مغفرت خدا را بپذيرد، مبانى محكم عقلى، او را ناچار مى‏سازد كه بگويد:جريان مغفرت بايد از مجراى يك «عقل كلّى» يا يك «نفس كلّى» يعنى عقل و نفسى كه داراى مقام «ولايت كلّيه الهى» است، صورت گيرد. امكان ندارد كه فيض الهى بيرون از كانون و حساب به موجودات برسد. «3»آيات متعدّدى نيز در قرآن مجيد وجود دارد كه جايگاه خطير «واسطه فيض الهى» را براى بندگان خاص او محرز مى‏داند. در زير به سه نمونه بسنده مى‏كنيم.

1- پس از آنكه برادران حضرت يوسف از كرده خويش در حق برادرشان پشيمان شدند، نزد پدر آمدند و از او چنين درخواست كردند: «قالوُا يا ابانَا اسْتَغْفِرْلَنا ذُنوُبَنا انَّا كُنَّا خاطِئينَ» «1»گفتند: اى پد براى گناهان ما از خدا آمرزش بخواه كه در حقيقت ما خطاكاريم.حضرت يعقوب عليه السلام نيز ضمن پذيرش درخواست آنان، آن را به وقت مناسبى موكول كرد: «قالَ سَوْفَ اسْتَغْفِرُلَكُمْ‏رَبّى‏ انَّهُ هُوَ الْغَفوُرُ الرَّحيمُ» «2»

به زودى از پروردگارم براى شما طلب آمرزش خواهم كرد كه او بسيار آمرزنده و مهربان است.
2- حضرت ابراهيم عليه السلام پدرخوانده يا عموى خود را كه از مشركان بود به توحيد دعوت مى‏كرد و حتى به او وعده داد اگر از آيين بت پرستى دست بشويد و در زمره موحّدان درآيد، براى گناهان او از خداوند متعال، طلب آمرزش كند؛ زيرا خداوند نسبت به او مهربان است:
«قالَ سَلامٌ عَلَيْكَ سَاسْتَغْفِرُلَكَ رَبّى‏ انَّهُ كانَ بى‏ حَفِيّاً» «3»

3- خداوند به آخرين پيامبر خويش نيز چنين دستور مى‏دهد: «... فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرلَهُمْ ....» «4»از آنان درگذر و برايشان (از خدا) طلب آمرزش كن!در آيه اى ديگر مى‏فرمايد: «... وَ لَوْ انَّهُمْ اذْ ظَلَموُا انْفُسَهُمْ جاؤُكَ فَاسْتَغْفَروُا اللَّهَ وَ اسْتَغْفَرَلَهُمُ الرَّسوُلُ لَوَجَدوُا اللَّهَ تَوَّاباً رَحيماً» «5»اگر آنان، وقتى به خويشتن ستم كردند، نزد تو آيند و از خدا طلب بخشش كنند و پيامبر نيز برايشان آمرزش بطلبد، قطعاً خدا را توبه پذير و مهربان خواهند يافت.