1- ذكر
«ذكر» در لغت به معناى «يادكردن با قلب يا زبان» است «1» و منظور از ذكر در اينجا همان ذكر و ياد خداست كه از اهمّيت ويژه‏اى برخوردار است. روزى رسول اكرم صلى الله عليه و آله فرمود:
«در دنيا و آخرت، هيچ كارى نزد خدا محبوب تر و براى بنده گناهكار نجات‏بخش‏تر از ذكر نيست.»
شخصى پرسيد: حتى جهاد در راه خدا؟ پيامبر پاسخ داد: «اگر (به خاطر) ذكر خدا نبود، دستور جهاد هم داده نمى شد.» «2»حتى نماز و دعا و عبادت هاى گوناگون ديگر نيز با هدف زنده شدن ياد خدا انجام مى‏گيرد چنان كه در قرآن مى‏خوانيم:اقِمِ الصَّلوةَ انَّ الصَّلوةَ تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ وَ لَذِكْرُ اللَّهِ اكْبَرُ» «3»نماز را برپا دار، همانا نماز (نمازگزار را) از فحشا و زشتى باز مى دارد و ياد خدا بزرگ تر است.علّامه طباطبايى در تفسير اين آيه مى‏نويسد:گويا (خداوند) فرموده: نمازبگزار تا تو را از فحشا و منكر باز دارد، بلكه آنچه عايد تو مى‏شود بيش از اين حرف هاست؛ چون مهم تر از نهى از فحشا و منكر اين است كه تو را به ياد خدا مى‏اندازد و اين مهم تر است؛ براى اينكه ذكر خدا بزرگ ترين خيرى است كه ممكن است به يك انسان برسد، چون ذكر خدا كليد همه خيرات است و نهى از فحشاء و منكرات، نسبت به‏آن، فايده اى جزئى است. «1»