4- چشم پوشى از مادّيات‏
از ديدگاه قرآن، مظاهر مادّى دنيا «متاع اندك» «2» است و ارزش آن را ندارد كه همت انسان را به خودمعطوف دارد. متقيان ضمن فعّاليت هاى گوناگون اجتماعى، اقتصادى، سياسى و ... هميشه دل در گرو معشوق واقعى دارند و برآوردن نيازهاى بعد مادّى زندگى، آنان را از واقع بينى و تحليل صحيح مسائل مادّى باز نمى دارد، انسان متّقى با الهام گيرى از كتاب و پيامبر خدا، همه مظاهر مادّى حتى جسم خويش را فناپذير مى داند و چنين بينشى سبب مى‏شود كه؛
- نفس را از گرايش هاى نارواى دنيايى، باز دارد.
- از افراط و تفريط در پاسخ دادن به غرايز حيوانى، خوددارى كند.
- از خصومت ورزى، ثروت اندوزى، جاه طلبى و ... پرهيز نمايد و ...
امثال چنين اقداماتى، زير مجموعه تقوا قرار دارد و هر قدر مؤمن از دلبستگى به دنيا فاصله بگيرد، درجه تقوايش بالاتر مى‏رود. امير مؤمنان عليه السلام، در كلام نغز و شيوايى، اين ارتباط را چنين بيان مى كند. «حَرامٌ عَلى‏ كُلِّ قَلْبٍ مُتَوَلِّةٍ بِالدُّنْيا انْ يَسْكُنَهُ التَّقْوى‏» «3»بر هر قلب فريفته دنيا حرام است كه تقوا در آن جاى گيرد.