|
4- نزاع و تفرقه
وحدت و همدلى، تقويت و بالندگى تشكيلات را در پى دارد ولى درگيرى و تفرقه براى هر اجتماعى بويژه سازمان نظامى، شكننده است. قرآن مجيد در اين باره مىفرمايد: «وَ اطيعُوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لا تَنازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَ تَذْهَبَ ريحُكُمْ ...» «2»فرمان خدا و پيامبرش را اطاعت كنيد و نزاع و كشمكش نكنيد كه سست شويد و شوكت شما از بين برود.اين آيه شريف تصريح مىكند كه نزاع و تفرقه و نتيجه آن، بر اثر نافرمانى از خدا وتمرّد از دستورات رهبرى پديد مىآيد و سبب بر باد رفتن قدرت و شوكت جامعه اسلامى مىگردد.تاريخ نيز گواهى مىدهد كه تفرقه و تشتّت در هر تشكيلاتى رخنه كرده، فرجامش را تباه ساخته است و دشمن را بر او چيره كرده است. به عنوان نمونه: معاويه پس از آن كه در بين نيروهاى امام على عليه السلام تفرقه و اختلاف انداخت بى درنگ دست به تهاجم و غارت زد و سربازان خود را به سوى مناطق تحت نفوذ امام گسيل داشت و شهرهاى مرزى را به آشوب كشيد. «1» همچنين پس از شهادت آن امام همام، با اعزام نيروهاى جاسوس و مزدور خود، شيعيان را دچار پراكندگى و تفرقه ساخت و در نهايت مقام خلافت را غصب و رهبر واقعى مردم- يعنى امام حسن عليه السلام را- خانهنشين كردو بر سر جامعه اسلامى آن آمد كه نبايد مىآمد.آنچه ياد شد برخى از آفتهاى اخلاقى بود كه افراد و سازمان نظامى را تهديد مىكند. قطعا" آفتهاى متعدد ديگرى نيز وجود دارد كه به جهت اختصار از ذكر آنها خوددارى مىشود.
|