1- ريا
از نظر اسلام، ارزش يك عمل پيش از آنكه به نوع و كميّت آن بستگى داشته باشد بهانگيزه انجام دهنده آن وابسته است. براساس قانون حاكم بر نظام ارزشى الهى، تنها عبادتهايى در پيشگاه خداوند پذيرفته است و انجام آنها موجب تقرّب بنده به پروردگارش مىشود كه انسان آنها را با انگيزهاى خالص و فقط براى جلب رضايت خداوند و اطاعت فرمان او انجام دهد. كسى كه در عبادت خداوند ديگرى را با او شريك كند، يا عبادت را با انگيزهاى غير از جلب رضايت الهى و اطاعت فرمان او انجام دهد، خداوند آن را نمىپذيرد. چنين فردى هم عبادتِ خود را تباه ساخته و هم خويشتن را در معرض خشم خدا قرار داده است.آفت ريا كه از آن به «شرك خفى» تعبير مى شود، به قدرى خطرناك است كه بهسان صاعقهاى نيرومند، خرمن اعمال انسان را مىسوزاند و اثرى از آن بر جاى نمىگذارد.رسول خدا صلى الله عليه و آله در اين باره مىفرمايد:
«يُنادى فِى الْقِيامَةِ: أَيْنَ الَّذينَ كانُوا يَعْبُدُونَ النَّاسَ؟ قُومُوا وَ خُذُوا اجُورَكُمْ مِمَّنْ عَمِلْتُمْ لَهُ، فَانّى لا أَقْبَلُ عَمَلًا خالَطَهُ شَىْءٌ مِنَ الدُّنْيا» «1»در (روز) قيامت خطاب مىشود: كسانى كه مردم را مىپرستيدند كجايند؟ برخيزيد و براى هر كس كار مىكرديد پاداشتان را از او بگيريد! زيرا من عملى را كه با چيزى از (اهداف) دنيا آميخته باشد نمىپذيرم.
|