عباد مخلَص خداوند
پيامبران الهى و پيشوايان معصوم ما همگى اسوه‏هاى عملى اخلاص در عبادت‏بوده‏اند. آن رادمردان در سراسر عمر خويش هرگز خود را به شرك و ريا نيالوده و گامى از مسير اخلاص بيرون ننهاده‏اند. آنان در خلوص نيت به حدّى دقيق و راسخ بودند كه نه‏تنها اعمال و عبادات خود را خالصانه انجام دادند كه روح و انديشه خويش را نيز براى خدا خالص ساختند.از اين رو قرآن كريم از ايشان به عنوان «عباد مُخلَص خداوند» ياد مى‏كند و براى آنان حسابى ويژه مى‏گشايد؛ اين ويژگى را در آيات متعدّدى از قرآن كريم مى‏توان يافت. آنان در سايه اخلاص به درجه‏اى از كمال مى‏رسند كه از نفوذ وسوسه‏هاى شيطان، مصونيّت پيدا مى‏كنند، «1» خداوند هرگونه بدى و فحشا را از آنان دور مى‏سازد، «2» پاداش آنان با معيار عملشان سنجيده نمى‏شود، بلكه با معيار فضل و رحمت خداوند پاداش مى‏گيرند، «3» از عذاب خداوند ايمن هستند «4» و خدا را بهتر از ديگران مى‏شناسند. «5»