عباد مخلَص خداوند
پيامبران الهى و پيشوايان معصوم ما همگى اسوههاى عملى اخلاص در عبادتبودهاند. آن رادمردان در سراسر عمر خويش هرگز خود را به شرك و ريا نيالوده و گامى از مسير اخلاص بيرون ننهادهاند. آنان در خلوص نيت به حدّى دقيق و راسخ بودند كه نهتنها اعمال و عبادات خود را خالصانه انجام دادند كه روح و انديشه خويش را نيز براى خدا خالص ساختند.از اين رو قرآن كريم از ايشان به عنوان «عباد مُخلَص خداوند» ياد مىكند و براى آنان حسابى ويژه مىگشايد؛ اين ويژگى را در آيات متعدّدى از قرآن كريم مىتوان يافت. آنان در سايه اخلاص به درجهاى از كمال مىرسند كه از نفوذ وسوسههاى شيطان، مصونيّت پيدا مىكنند، «1» خداوند هرگونه بدى و فحشا را از آنان دور مىسازد، «2» پاداش آنان با معيار عملشان سنجيده نمىشود، بلكه با معيار فضل و رحمت خداوند پاداش مىگيرند، «3» از عذاب خداوند ايمن هستند «4» و خدا را بهتر از ديگران مىشناسند. «5»
|