بى‏نيازى خداوند از عبادت بندگان‏
خداوند متعال غنى بالذّات است، نه نيازى به عبادت و اطاعت ما دارد و نه از معاصى بندگانش زيان مى‏بيند.
گر جمله كاينات كافر گردند
بر دامن كبرياش ننشيند گرد

سود و زيان ناشى از عبادت و معصيت، به خود بنده باز مى‏گردد، زيرا اين بنده است كه در سايه عبادت خدا و پيروى از فرامين او از نعمت قرب الهى بهره‏مند مى‏شود و عزّت مى‏يابد و در اثر معصيت و نافرمانى خداوند، سقوط مى‏كند و از رحمت گسترده او محروم مى‏گردد.آيات متعدّدى از قرآن كريم اين حقيقت را با تعابيرى گوناگون بيان كرده است؛ مانند: «مَنْ عَمِلَ صالِحاً فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ اساءَ فَعَلَيْها» «1»هر كس كار شايسته‏اى به‏جا آورد، براى خود اوست و كسى كه كار بد مى‏كند به زيان خود اوست.و نيز مى‏فرمايد: «وَ مَنْ يَشْكُرُ فَأِنَّما يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ كَفَرَ فَأِنَّ اللَّهَ غَنِىٌّ حَميدٌ» «2»هر كس شكرگزارى كند، تنها به سود خويش شكر كرده و آن كس كه كفران كند،- زيانى به خدا نمى‏رساند، چرا كه- همانا خداوند بى‏نياز و ستوده است.حضرت على عليه السلام نيز در نخستين فراز از خطبه‏اى كه در آن اوصاف متّقين رابيان داشته مى‏فرمايد: «فَأِنَّ اللَّهَ سُبْحانَهُ وَ تَعالى‏ خَلَقَ الْخَلْقَ حينَ خَلَقَهُمْ غَنِيّاً عَنْ طاعَتِهِمْ، امِناً مِنْ مَعْصِيَتِهِمْ، لِانَّهُ لا تَضُرُّهُ مَعْصِيَةُ مَنْ عَصاهُ وَ لا تَنْفَعُهُ طاعَةُ مَنْ اطاعَهُ ...» «1»خداى سبحان و بزرگ، جهانيان را آفريد، در حالى‏كه از طاعتشان بى‏نياز و از [گزند] نافرمانى‏شان در امان بود؛ زيرا نافرمانى آن كه او را عصيان كند، بدو زيانى نرساند و طاعت آن كس كه فرمانش را برد، بدو سودى نبخشد.