جايگاه عبادت در اسلام‏
واژه عبادت در شكلهاى گوناگون، بيش از سيصد بار در قرآن مجيد آمده كه نشانگراهميت فراوان آن و بيانگر ابعاد مختلف و عميق پرستش الهى است. همچنين بخش وسيعى از روايات و فقه اسلامى به عبادات، آداب و رسوم، احكام، فلسفه، پاداش و جوانب گوناگون عبادت پرداخته است و كتابهاى ارزشمندى در اين باره تأليف شده و زيباترين حالت انسان هنگامى است كه به پرستش خدا ايستاده و به نيايش با او نشسته است و به تعبير امير مؤمنان عليه السلام: «ما تَقَرَّبَ مُتَقَرِّبٌ بِمِثْلِ عِبادَةِ اللَّهِ» «1»هيچ كس بمانند پرستش خدا به او نزديك نشده است.قرآن مجيد از عبادت به عنوان «صراط مستقيم الهى» ياد كرده كه جايگاه رفيع و ارزنده آن را مى‏رساند: «وَ انَّ اللَّهَ رَبّى‏ وَ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقيمٌ» «2»همانا پروردگار من و شما اللّه است پس او را بپرستيد، اين راه راست است.حالات روحانى و عرفانى پرستشگران درگاه الهى، كمتر قابل توصيف است.رسول اكرم صلى الله عليه و آله، برخى از آن حالات را اين‏گونه بيان مى‏كند:وقتى بنده‏اى به نماز مى‏ايستد، خداوند حجاب ميان خود و او را برمى‏دارد و با او رو به رو مى‏شود و فرشتگان ازپيش پاى‏او تا آسمان مى‏ايستند و با نمازش نماز مى‏خوانند و دعايش را «آمين» مى‏گويند و خير و بركت از ميان آسمان بر سرش مى‏ريزد و هاتفى ندا مى‏دهد: اگر نمازگزار واقعاً بداند با چه‏كسى مشغول مناجات است، هرگز آن را قطع نمى‏كند. همچنين درهاى آسمان‏ها براى نمازگزاران گشوده مى‏شود و خداوند، با صداقت نماگزار بر فرشتگان مباهات مى‏كند. «3»