جايگاه عبادت در اسلام
واژه عبادت در شكلهاى گوناگون، بيش از سيصد بار در قرآن مجيد آمده كه نشانگراهميت فراوان آن و بيانگر ابعاد مختلف و عميق پرستش الهى است. همچنين بخش وسيعى از روايات و فقه اسلامى به عبادات، آداب و رسوم، احكام، فلسفه، پاداش و جوانب گوناگون عبادت پرداخته است و كتابهاى ارزشمندى در اين باره تأليف شده و زيباترين حالت انسان هنگامى است كه به پرستش خدا ايستاده و به نيايش با او نشسته است و به تعبير امير مؤمنان عليه السلام: «ما تَقَرَّبَ مُتَقَرِّبٌ بِمِثْلِ عِبادَةِ اللَّهِ» «1»هيچ كس بمانند پرستش خدا به او نزديك نشده است.قرآن مجيد از عبادت به عنوان «صراط مستقيم الهى» ياد كرده كه جايگاه رفيع و ارزنده آن را مىرساند: «وَ انَّ اللَّهَ رَبّى وَ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقيمٌ» «2»همانا پروردگار من و شما اللّه است پس او را بپرستيد، اين راه راست است.حالات روحانى و عرفانى پرستشگران درگاه الهى، كمتر قابل توصيف است.رسول اكرم صلى الله عليه و آله، برخى از آن حالات را اينگونه بيان مىكند:وقتى بندهاى به نماز مىايستد، خداوند حجاب ميان خود و او را برمىدارد و با او رو به رو مىشود و فرشتگان ازپيش پاىاو تا آسمان مىايستند و با نمازش نماز مىخوانند و دعايش را «آمين» مىگويند و خير و بركت از ميان آسمان بر سرش مىريزد و هاتفى ندا مىدهد: اگر نمازگزار واقعاً بداند با چهكسى مشغول مناجات است، هرگز آن را قطع نمىكند. همچنين درهاى آسمانها براى نمازگزاران گشوده مىشود و خداوند، با صداقت نماگزار بر فرشتگان مباهات مىكند. «3»
|