درس اوّل: عبادت، هدف خلقت‏

عبادت- كه معادل فارسى آن پرستش است- در لغت به معناى نهايت خوارى و خضوع آمده و به همين مناسبت به جاده پر رفت و آمدى كه زير پاى رهگذران رام و صاف گشته مى‏گويند: «طريق مُعَبَّد» و در اصطلاح، نوعى سپاسگزارى است كه در آن نهايت خضوع و تعظيم انجام مى‏گيرد و شايسته كسى است كه نعمتهاى اصلى همچون؛ حيات و قدرت را به انسان بخشيده و او نيز جز خدا كسى نمى‏تواند باشد به همين دليل، عبادت، مخصوص ذات مقدس اوست «1» چنان‏كه فرمود: «وَ قَضى‏ رَبُّكَ الا تَعْبُدُوا الَّا ايَّاهُ ...» «2»پروردگارت حكم كرده كه جز او را نپرستيد.همچنين سرفصل دعوت پيامبران، فراخوانى مردم به پرستش خداى يگانه بود و در قرآن مى‏خوانيم: «وَ لَقَدْ بَعَثْنا فى‏ كُلِّ امَّةٍ رَسُولًا انِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ ...» «3»در هر امّتى پيامبرى برانگيختيم كه: «خداى يكتا را بپرستيد و از طاغوت دورى گزينيد.»