خشوع، بال عبادت‏
عبادت، هنگامى ارزشمند است كه باتوجّه كامل وخشوع انجام پذيرد وگرنه، عبادت سرسرى و بدون توجّه، تنها رفع تكليف است و خاصيّتى ندارد.چنين عبادتى نشان دهنده آن است كه صاحبش فاقد ايمان قوى و يقين است. حضرت صادق عليه السلام فرمود: «لا ايمانَ إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ لا عَمَلَ إِلَّا بِالْيَقينِ وَ لا يَقينَ إِلَّا بِالْخُشُوعِ» «2»ايمانى (ايمان) نيست مگر به عمل و عملى (پذيرفته) نيست مگر به يقين و يقين وجود ندارد مگر در صورت وجود خشوع.رسول خدا (ص) فرموده:
نماز بر چهار بخش بنا شده است: 1- وضوى شاداب، 2- ركوع، 3- سجده، 4- خشوع.
پرسيدند اى رسول خدا خشوع چيست؟ فرمود:فروتنى درنماز واينكه بنده باتمام قلبش متوجه خداباشد. اگر او ركوع و سجود و بخشهاى نماز را كامل به جاى آورد، نمازش با درخشندگى به آسمان بالا رود و درهاى آسمان به رويش باز شود. (چنين نمازى نمازگزار را دعا كند) و گويد: همان گونه كه مرا پاس داشتى، خدايت پاس دارد و فرشتگان نيز گويند. درود خدا بر صاحب اين نماز. ولى اگر بخشهاى نماز را كامل نكند، نمازش با تيرگى بالا مى‏رود و درهاى آسمان به رويش بسته مى‏گردد، چنين نمازى به نمازگزار گويد: خدا تو را ضايع كند چنان كه مرا ضايع كردى و خدا آن را به روى صاحبش مى‏كوبد.» «1»