هدف خلقت در روايات‏
در احاديث و سخنان پيشوايان معصوم عليهم السلام نيز هدف از خلقت انسان، عبوديت و بندگى وى نسبت به خداى مقتدر عنوان شده است.حضرت امير عليه السلام ضمن بيان مراتب توحيد فرمود: «الَّذى‏ خَلَقَ الْخَلْقَ لِعِبادَتِهِ وَ أَقْدَرَهُمْ عَلى‏ طاعَتِهِ ...» «1»خداوند، مخلوقات را براى عبادتش آفريد و آنان را بر فرمانبردارى ازخود، توانا ساخت.امام صادق عليه السلام در جواب فردى كه پرسيد: خدا مردم رابراى چه آفريد؟ پاسخ داد: «إِنَّ اللَّهَ تَبارَكَ وَ تَعالى‏ لَمْ يَخْلُقْ خَلْقَهُ عَبَثاً وَ لَمْ يَتْرُكْهُمْ سُدًى بَلْ خَلَقَهُمْ لِإِظْهارِ قُدْرَتِهِ وَ لِيُكَلِّفَهُمْ طاعَتَهُ فَيَسْتَوْجِبُوا بِذلِكَ رِضْوانَهُ، وَ ما خَلَقَهُمْ لِيَجْلِبَ مِنْهُمْ مَنْفَعَةً وَ لا لِيَدْفَعَ بِهِمْ مَضَرَّةً بَلْ خَلَقَهُمْ لِيَنْفَعَهُمْ وَ يُوصِلَهُمْ إِلى‏ نَعيمِ الْأَبَدِ» «2»خداوند، مخلوقات را بيهوده و بى هدف نيافريد و آنان را به حال خود رها نكرد، بلكه آنان را آفريد تا قدرتش را آشكار كند و آنها را به اطاعت خويش مكلّف سازد تا بدين وسيله، رضايت خدا را حاصل نمايند وآنها راخلق نكرد تا از آنان سود ببرد يا به وسيله آنها ضررى از خود دور كند، بلكه آنان را آفريد تا به آنها بهره داده، به نعمت جاويدشان برساند.
با اندكى دقّت در آفرينش خود و جهان در مى‏يابيم كه آفرينش ما از روى لطف و بزرگوارى «اللَّه» بوده است؛ زيرا او قدرت و خير مطلق است و ذات مقدّسش از هر گونه نيازى پاك است. از طرف ديگر، هستى هر موجودى، فيض و مرحمتى است كه از جانب او به آن موجود مى‏رسد.پس سپاس، آن يگانه‏اى را كه انسان را به موهبت «معرفة اللَّه» گرامى داشت و در حديث قدسى فرمود: «كُنْتُ كَنْزاً مَخْفِيّاً فَأَحْبَبْتُ أَنْ أُعْرَفَ وَ خَلَقْتُ الْخَلْقَ لِكَىْ أُعْرَفَ» «1»من گنجى پنهان بودم، دوست داشتم شناخته شوم، خلايق را آفريدم تا مرا بشناسند.دراينجا نيزهدف خلقت، معرفت به خدا عنوان شده است؛ زيرا شناخت و معرفت، اساس عبادت وبندگى خداست.