الف- شرك در عبادت‏
بطور كلّى، روح عبادت و پرستش خداى يگانه با شريك قرار دادن در آن ناسازگار است و اگر عابد چنين كند، هم عبادت را تباه ساخته و هم خويش را در معرض خشم خدا قرار داده است و به جاى پرواز در آسمان توحيد، در وادى شرك سقوط كرده است. به فرموده امام باقر و صادق عليهم السلام:
«لَوْ أَنَّ عَبْداً عَمِلَ عَمَلًا يَطْلُبُ بِهِ رَحْمَةَ اللَّهِ وَ الدَّارَ الْاخِرَةَ، ثُمَّ أَدْخَلَ فيهِ رِضا احَدٍ مِنَ النَّاسِ كانَ مُشْرِكاً» «1»اگر بنده‏اى عملى رابراى نيل به رحمت الهى و (ثواب) آخرت انجام دهد سپس خشنودى انسانى را در آن داخل كند، مشرك است.آفت شرك آن قدر خطرناك و زيان آور است كه بسان صاعقه، خرمن عمل را بكلّى مى‏سوزاند، بطورى كه در روز جزا اثرى از آن باقى نيست.رسول گرامى اسلام صلى الله عليه و آله فرمود: «يُنادى يَوْمَ الْقِيامَةِ: أَيْنَ الَّذينَ كانُوا يَعْبُدوُنَ النَّاسَ؟ قُومُوا وَخُذُوا اجُورَكُمْ مِمَّنْ عَمِلْتُمْ لَهُ، فَإِنّى‏ لا أَقْبَلُ عَمَلًا خالَطَهُ شَىْ‏ءٌ مِنَ الدُّنْيا» «1»روز بازپسين (از سوى خدا) ندا مى‏شود: كجايند آنهايى كه مردم را مى‏پرستيدند؟ برخيزيد و مزدتان را از معبودان خويش بگيريد. چون من عمل مخلوط با چيز دنيوى را نمى‏پذيرم.
سخنسراى شيراز، اين حقيقت را ضمن تمثيلى چنين بيان مى‏كند: «زاهدى مهمان پادشاهى بود، چون به طعام نشستند كمتر از آن خورد كه ارادت او بود و چون به نماز برخاستند، بيش از آن كرد كه عادت او، تا ظن صلاحيّت در حقّ او زيادت كنند!ترسم نرسى به كعبه‏اى اعرابى كين ره كه تو مى‏روى به تركستان است‏چون به مقام (منزل) خويش آمد، سفره خواست تا تناولى كند، پسرى صاحب فراست داشت، گفت: اى پدر! بارى به مجلس سلطان در، طعام نخوردى؟ گفت: در نظرايشان چيزى نخوردم، كه به كار آيد. گفت: نماز را هم قضا كن كه چيزى نكردى كه به كار آيد!اى هنرها گرفته بركف دست عيبها بگرفته زير بغل‏تا چه خواهى خريدن اى مغرور روز درماندگى به سيم ودغل «2»