ضرورت آفت زدايى
آنچه گذشت، بيان درد و شناسايى آفتها بود كه به داورى فرد بايد به زدودن آنها همت گماشت و حريم پرستش آفريدگار يكتا را پاك و با صفا كرد.براى چنين كارى، نخست بايد به فهم و آگاهى پيرامون عبادت، دست يافت و با تفّقه و انديشه به پرستش پرداخت؛ زيرا امير مؤمنان عليه السلام فرمود: «لا خَيْرَ فى عِبادَةٍ لَيْسَ فيها تَفَقُّهٌ» «1»در پرستشى كه دانش وانديشه نباشد خيرى نيست.مرحله بعد، مواظبت بر عمل و نگهدارى آن از شائبه ريا و سالوسى و حفاظت آن از رهزنى عجب است. امامخمينى (قدس سره) در اين باره مىنويسد: «در مدتى مواظبت كن از قلب خود، و اعمال و رفتار خود و حركات و سكنات خود را تحت مداقّه آورده، خفاياى قلب را تفتيش كن و حساب شديد از او بكش، مثل اينكه اهل دنيا از يك نفر شريك حساب مىكشند.هر عملى را كه شبهه ريا و سالوسى در اوست، ترك كن، هر چند عمل خيلى شريفى باشد حتى اگر ديدى واجبات را در علنى كردن، خالص نمىتوانى انجام بدهى، در خفا بكن ... در هر صورت با جدّيت كامل و مجاهده شديده، قلب خود را از لوث شرك پاك كن، مبادا- خداى نخواسته- با اين حال از اين عالم درگذرى كه كارت زار است و اميد نجات به هيچ وجه برايت نيست» «2»يكى از راههاى درمان آفتهاى عبادت، ناچيز شمردن عمل خود و ترس از قبول نشدن آن است؛ كم شمردن عمل عبادى، انسان را به بيشتر انجام دادن آن، سوق مىدهد و ترس از قبول نشدن نيز، اخلاص را تقويت مىكند، در عين حال، عابد بايد اميدوار به حضرت حق باشد، زيرا نوميدى هم به نوبه خود سبب ترك عبادت مىگردد.
|