ضرورت آفت زدايى‏
آنچه گذشت، بيان درد و شناسايى آفتها بود كه به داورى فرد بايد به زدودن آنها همت گماشت و حريم پرستش آفريدگار يكتا را پاك و با صفا كرد.براى چنين كارى، نخست بايد به فهم و آگاهى پيرامون عبادت، دست يافت و با تفّقه و انديشه به پرستش پرداخت؛ زيرا امير مؤمنان عليه السلام فرمود: «لا خَيْرَ فى‏ عِبادَةٍ لَيْسَ فيها تَفَقُّهٌ» «1»در پرستشى كه دانش وانديشه نباشد خيرى نيست.مرحله بعد، مواظبت بر عمل و نگهدارى آن از شائبه ريا و سالوسى و حفاظت آن از رهزنى عجب است. امام‏خمينى (قدس سره) در اين باره مى‏نويسد: «در مدتى مواظبت كن از قلب خود، و اعمال و رفتار خود و حركات و سكنات خود را تحت مداقّه آورده، خفاياى قلب را تفتيش كن و حساب شديد از او بكش، مثل اينكه اهل دنيا از يك نفر شريك حساب مى‏كشند.هر عملى را كه شبهه ريا و سالوسى در اوست، ترك كن، هر چند عمل خيلى شريفى باشد حتى اگر ديدى واجبات را در علنى كردن، خالص نمى‏توانى انجام بدهى، در خفا بكن ... در هر صورت با جدّيت كامل و مجاهده شديده، قلب خود را از لوث شرك پاك كن، مبادا- خداى نخواسته- با اين حال از اين عالم درگذرى كه كارت زار است و اميد نجات به هيچ وجه برايت نيست» «2»يكى از راههاى درمان آفتهاى عبادت، ناچيز شمردن عمل خود و ترس از قبول نشدن آن است؛ كم شمردن عمل عبادى، انسان را به بيشتر انجام دادن آن، سوق مى‏دهد و ترس از قبول نشدن نيز، اخلاص را تقويت مى‏كند، در عين حال، عابد بايد اميدوار به حضرت حق باشد، زيرا نوميدى هم به نوبه خود سبب ترك عبادت مى‏گردد.