الف- اذان‏
نداى ملكوتى و روح بخش اذان كه فراخوانى عمومى مسلمانان به سوى خداست از شعاير مهمّ اسلامى محسوب مى‏شود و در هر صبح و شام هر مسلمانى را در هر كوى و برزن به نماز و راز و نياز با خدا مى‏خواند و هر جاى زمين چنين ندايى برخيزد نشانه وجود اسلام و مسلمان در آن ديار است.به مسلمانان سفارش شده كه شعار اذان را زنده بدارند و در شبانه روز پنج نوبت اذان بگويند و نام و ياد خدا و پيامبر (ص) را با صدايى رسا به عمق جانها بفرستند و در پى آن در صفوفى متحد به نماز بايستند.رسول گرامى اسلام، چهره واقعى مؤذّن را اين گونه ترسيم مى‏كند: «الْمُؤَذِّنُونَ اطْوَلُ النَّاسِ اعْناقاً يَوْمَ الْقِيامَةِ» «1»مؤذنّان، در روز قيامت، يك سرو گردن از ديگران بلندترند.و مقام مؤذّن تا آنجا ارجمند است كه جبرئيل- فرشته مقرّب الهى- در شب معراج اذان مى‏گويد و فرشتگان، به امامت پيامبر (ص) نماز جماعت بر پا مى‏كنند. «2»مستحب است «مؤذّن» در جاى بلند اذان گويد، خوش صدا باشد، دست بر بنا گوشش گذارد و همه صدايش را به اذان بلند كند. رسول خدا (ص) به بلال مى‏فرمود:
«بالاى ديوار مسجد برو و صدايت را به اذان بلند كن، خداوند، بادى را مأمور كرده كه صداى اذان را به آسمان ببرد، وقتى فرشتگان آن را بشنوند، گويند: اين صداى امّت محمّد (ص) است كه به توحيد بلند شده است.» «1»