درس چهاردهم عبادت و خدمت‏

واژه «خدمت»، مفهوم گسترده‏اى دارد و همه امور اجتماعى، اقتصادى، سياسى و فرهنگى را در بر مى‏گيرد و به گذشت، فداكارى، ايثار و تحمّل رنج و سختى در همه اين امور، خدمت و خدمتگزارى، صدق مى‏كند.كارى كه شكل آن مفيد و برخوردار از روح معنويت بوده و وسيله تقرّب به خدا باشد، در فرهنگ اسلامى خدمت ناميده مى‏شود.بنابراين خدمتى كه مقدمه قرب الهى و در راستاى رضاى خدا نباشد، عبادت نيست و از اجر الهى سهمى ندارد.خدمت عبادى علاوه بر انگيزه الهى و تقرّب به خدا، داراى شرايط زير است:
- در راه خدا باشد.
- مخلصانه انجام گيرد.
- خير خواهانه بوده و فاعلش، نيّت و هدف خير داشته باشد.
- داد و ستد و به منظور به دست آوردن مال و منال و شهرت و مقام نباشد.
- اعانت بر اثم و گناه نباشد.
- از منّت و آزار مبرّا باشد.
- خدمت شوندگان، افراد شايسته خدمت باشند، گرچه متوجه خدمتِ خدمتگزار نباشند و ....
چنين خدمتى از ارزش و اهميت بسزايى برخوردار است و حضرت على عليه السلام در اين باره مى‏فرمايد: «احْسَنُ الصَّنائِعِ ما وافَقَ الشَّرايِعَ» «1»بهترين احسانها و خدمات، آن است كه موافق با شريعت‏ها (و طبق شرايط و موازين دينى) باشد.