الف- حال دعا داشتن‏
دعا كننده بايد با تمام وجود متوجّه ذات مقدّس خدا باشد و از غير او بكّلى دل بكند و هيچ اميدى به ديگران نداشته باشد.ديگر اينكه در كارهاى نيك پيشقدم باشد با بيم و اميد به دعا بنشيند.قرآن مجيد مى‏فرمايد: خاندان زكريّاى پيغمبر با چنين حالتى خدا را مى‏خواندند: «إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِى الْخَيْراتِ وَ يَدْعُو نَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعينَ» «2»بدرستى كه آنها در كارهاى خير پيشگام بودند و با حالت اميد و ترس، ما را مى‏خواندند و براى ما خاشع بودند.توجّه قلبى نيز از شرايط دعاست كه داعى بايد با توجه كامل و از ته دل‏خدا را بخواند. على عليه السلام فرمود: «لا يَقْبَلُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ دُعاءَ قَلْبٍ لاهٍ» «1»
خداوند بزرگ، دعاى دلى را كه غافل و مشغول باشد نمى‏پذيرد.همين‏طور بجا و نيكوست كه انسان هنگام دعا و مناجات دستهاى خويش را به سوى آسمان بالا برد چنان كه نقل شده است كه رسول خدا (ص) هنگام دعا و مناجات دستهايش را بالا مى‏برد. «2» امام صادق عليه السلام در مورد حكمت اين كار فرمود: «هر گاه بنده دستهايش را به سوى خدا بالا برد، او حيا مى‏كند كه آنها را خالى برگرداند.» «3»استعمال بوى خوش، صدقه قبل از دعا و انگشتر عقيق به دست داشتن نيز از آداب دعا شمرده شده است. «4»