الف- شيداى حق
مؤمن نمازگزار از هر چه جز خدا چشم پوشيده و ديده و دل به معشوق واقعى دوخته است. او هيچ چيز جز خدا را شايسته دلبستگى نمىداند. از اين رو، در انتظار وصال يار لحظه شمارى مىكند، تا اينكه با شنيدن صداى روحبخش اذان به مراد خويش نايل آيد. بدين خاطر است كه رسول اكرم صلى الله عليه و آله هنگام فرا رسيدن اذان مىفرمود: «أَرِحْنى يا بَلالُ» «2»اى بلال! (اذان بگو) و مرا راحت كن.قرآن مجيد شيدايى نمازگزاران را اين گونه توصيف مىكند: «رِجالٌ لا تُلْهيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلوةِ وَايتاءِ الزَّكوةِ، يَخافُونَ يَوْماً تَتَقَلَّبُ فيهِ الْقُلُوبُ وَ الْأَبْصارُ» «1»مردانى كه هيچ تجارت و خريد و فروشى آنان را از ياد خدا و اقامه نماز و پرداخت زكات باز نمىدارد، ايشان از روزى كه دلها و ديدگان دگرگون مىشود هراسناكند.ناگفته نماند كه اين عشق و شيدايى، يك طرفه نيست، بلكه از آن سو نيز محبت و عنايت الهى شامل حال نمازگزار مىگردد و او را غرق الطاف خود مىسازد. على عليه السلام فرمود: «لَوْ يَعْلَمُ الْمُصَلّى ما يَغْشاهُ مِنْ جَلالِ اللَّهِ ما سَرَّهُ أَنْ يَرْفَعَ رَاْسَهُ مِنَ السُّجُودِ» «2»اگر نماز گزار مىدانست كه چقدر جلال الهى او را فرا مىگيرد سر از سجده برداشتن را خوش نمىداشت.
|