الف- شيداى حق‏
مؤمن نمازگزار از هر چه جز خدا چشم پوشيده و ديده و دل به معشوق واقعى دوخته است. او هيچ چيز جز خدا را شايسته دلبستگى نمى‏داند. از اين رو، در انتظار وصال يار لحظه شمارى مى‏كند، تا اينكه با شنيدن صداى روحبخش اذان به مراد خويش نايل آيد. بدين خاطر است كه رسول اكرم صلى الله عليه و آله هنگام فرا رسيدن اذان مى‏فرمود: «أَرِحْنى‏ يا بَلالُ» «2»اى بلال! (اذان بگو) و مرا راحت كن.قرآن مجيد شيدايى نمازگزاران را اين گونه توصيف مى‏كند: «رِجالٌ لا تُلْهيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلوةِ وَايتاءِ الزَّكوةِ، يَخافُونَ يَوْماً تَتَقَلَّبُ فيهِ الْقُلُوبُ وَ الْأَبْصارُ» «1»مردانى كه هيچ تجارت و خريد و فروشى آنان را از ياد خدا و اقامه نماز و پرداخت زكات باز نمى‏دارد، ايشان از روزى كه دلها و ديدگان دگرگون مى‏شود هراسناكند.ناگفته نماند كه اين عشق و شيدايى، يك طرفه نيست، بلكه از آن سو نيز محبت و عنايت الهى شامل حال نمازگزار مى‏گردد و او را غرق الطاف خود مى‏سازد. على عليه السلام فرمود: «لَوْ يَعْلَمُ الْمُصَلّى‏ ما يَغْشاهُ مِنْ جَلالِ اللَّهِ ما سَرَّهُ أَنْ يَرْفَعَ رَاْسَهُ مِنَ السُّجُودِ» «2»اگر نماز گزار مى‏دانست كه چقدر جلال الهى او را فرا مى‏گيرد سر از سجده برداشتن را خوش نمى‏داشت.