د- نكوهش بى‏تفاوتى‏
به همان نسبت كه حضور در صحنه، امرى ضرورى، مورد رضاى خدا و برگرفته از سخن و سيره اولياى الهى است، بى‏تفاوتى، منفى‏بافى و انزوا طلبى، نكوهيده و محكوم است، حتى گاهى بى‏تفاوتى بحدّى مى‏رسد كه شخص را از زمره مسلمانان و از مرز اسلام خارج مى‏سازد، خواه اين بى‏تفاوتى در امور اجتماعى، سياسى و نظامى صورت پذيرد يا در كارهاى اقتصادى، فرهنگى و مانند آن.رهبر عظيم‏الشأن اسلام، حضرت محمّد صلّى‏الله‏عليه‏وآله، در يك ترسيم كلى از شخص بى‏تفاوت مى‏فرمايد: «مَنْ اصْبَحَ لا يَهْتَمُّ بِامُورِ الْمُسْلِمينَ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ» «2»كسى كه روز را بدون اهتمام به كار مسلمانان سپرى كند، مسلمان نيست.
اين ديدگاه كلّى در برخى از روايات ديگر، مشخص و ريز شده و به عبارتى، نمونه‏هاى بى‏تفاوتى بيان شده است كه در اينجا به سه نمونه آن بسنده مى‏كنيم.
1- در زمان خلافت امير مؤمنان عليه‏السلام، مردى مرد ديگرى را نگه داشته بود و شخص سومى او را كشته و ديگرى هم ناظر صحنه بوده و هيچ عكس‏العملى نشان نداده بود؛ امام، فرد نخستين را محكوم به حبس ابد، قاتل را اعدام كرد و چشم نفر سوم را- به اين دليل كه به مقتول كمك نكرده بود- درآورد. «1»
2- امام صادق عليه‏السلام مى‏فرمايد:
«مَنْ رَاى اخاهُ عَلى‏ امْرٍ يَكْرَهُهُ فَلَمْ يَرُدَّهُ عَنْهُ وَ هُوَ يَقْدِرُ عَلَيْهِ فَقَدْ خانَهُ» «2»هركس برادرش را مشغول كارى ببيند كه خوشايند او نيست و در حالى كه توان دارد، او را از آن كار باز ندارد، به آن برادر خيانت كرده است.
3- رسول خدا صلى الله عليه و آله نيز مى‏فرمايد: «ما امَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْاخِرِ مَنْ باتَ شَبْعانَ وَ جارُهُ جائِعٌ» «3»هر كس سير بخوابد، در حالى كه همسايه‏اش گرسنه است، به خدا و روز واپسين ايمان نياورده است.
با اين وصف، هيچ مسلمانى، حق ندارد در برابر آنچه كه در داخل و خارج كشور اسلامى مى‏گذرد، بى‏تفاوت باشد، بلكه هر كس در هر شغل و مسؤوليتى كه به عهده گرفته، بايد با هشيارى و دقّت عمل، در برابر اسلام و مسلمانان بلكه مستضعفان جهان، احساس مسؤليت كند، در غير اين صورت، مشمول اين سخنان واقع بينانه خواهد شد يا به تعبير اميرمؤمنان عليه‏السلام مرده متحرّكى بيش نخواهد بود. آن حضرت درباره بى‏تفاوتان در برابر تهاجم فرهنگى و ترك امر به معروف و نهى از منكر مى فرمايد: «... مَنْ تَرَكَ انْكارَالْمُنْكَرِ بِقَلْبِهِ وَيَدِهِ وَ لِسانِهِ فَهُوَ مَيِّتٌ بَيْنَ‏الْاحْياءِ» «1»هر كسى انكار منكر را با قلب، دست و زبانش ترك كند، مرده‏اى است ميان زندگان.