يقين، ريشه استقامت‏
يقين به خدا، دين و نويدهاى او، تكيه‏گاه استوار شكيبايى است؛ مؤمنى كه به خدا و رستاخيز ايمان دارد و وعده‏هاى او را تخلّف ناپذير مى‏داند و باور دارد كه فرجام آفرينش از آنِ متقيان است، در برابر ناملايمات، شكيبايى مى‏ورزد و ميدان را خالى نمى‏كند، امام صابران، على عليه‏السلام مى‏فرمايد: «اصْلُ‏الصَّبْرِ حُسْنُ‏الْيَقينِ بِاللَّهِ» «1»ريشه صبر، يقين زيبا به خداست.از سوى ديگر مؤمن، با يقين به درستى راهى كه انتخاب كرده، نتيجه مى‏گيرد كه راه دشمنان او- كه همان دشمنان خدايند- نادرست، باطل و نابودشدنى است و سرانجام، آنچه جاويد و استوار خواهد ماند، دين خدا و پيروان واقعى آن است، از اين رو عزمش را جزم كرده، با توان و اميد بيشترى به رويارويى با ناملايمات ادامه مى‏دهد.نتيجه اينكه: هر كس بر مركب رهوار صبر نشيند، هرگز به زمين نخواهد خورد: «الصَّبْرُ مَطِيَّةٌ لاتَكْبُو» «2»شكيبايى، مركبى است كه به زانو در نمى‏آيد.
و در نهايت شاهد پيروزى را در آغوش خواهد كشيد: «مَرارَةُالصَّبْرِ تُذْهِبُها حَلاوَةُالظَّفَرِ» «3»شيرينى پيروزى، تلخى شكيبايى را مى‏زدايد.