2- بدزبانى در مسائل سياسى‏

قدرت بيان و سخن سرايى، از ويژگيهاى بسيار ارزشمند انسان است كه هرگونه پيشرفت و تكاملى كه تاكنون در جامعه بشرى پديد آمده، مرهون آن است. خداوند نيز در مقام ارجگذارى به اين پديده حياتى، ابداع و پيدايش آن را به خود نسبت داده، مى‏فرمايد: «خَلَقَ الْانْسانَ عَلَّمَهُ الْبَيانَ» «1» (خداوند) انسان را آفريد و بيان را بدو آموخت.انسان به وسيله اين توانايى و عضو ارزشمند آن- زبان- از فكر و اراده و تجربيات ديگران آگاه مى‏شود، تبادل اطلاعات مى‏كند، آرمان و آرزوى خود را آشكار مى‏سازد، ديگران را در جريان انديشه خويش مى‏گذارد و از رهگذر برخورد آرا و عقايد، تمدّن عظيم بشرى و فتح قلّه‏هاى علمى مختلف را نصيب خود مى‏سازد؛ و به تعبير امير مؤمنان صلوات‏الله‏عليه: «لِسانُكَ تَرْجُمانُ عَقْلِكَ» «2»زبانت، سخنگوى خردت مى‏باشد.همين طور زبان كليد ورود به اسلام نيز هست و تا كافرى شهادتين را بر زبان جارى‏ نسازد، در زمره مسلمانان در نمى‏آيد، چنان كه وسيله تحقّق عبادات بزرگى چون نماز، حجّ، قرائت قرآن، امر به معروف و نهى از منكر، تبليغ آيين خدا، آشتى دادن ميان مردم، تعليم و تعلّم، يارى ستمديدگان و ... نيز مى‏باشد.در وادى سياست نيز، زبان نقش ارزشمندى در پيشبرد مقاصد انسانى، سامان دادن به كارها، توجيه برنامه‏ها، مقابله با دشمنان، تبادل نظر و صدها موضوع ديگر ايفا مى‏كند كه همانند روز روشن است.