ج- محروميت از لطف الهى‏
رياست طلب، همه آرزوهاى خويش را در جاه طلبى خلاصه كرده و در واقع، آن را حلّال مشكلات خود مى‏داند و از چاره ساز واقعى، غفلت مى‏ورزد. از سوى ديگر، در صدد برترى جويى بر بندگان خداست و همين دو علّت، كافى است كه مانع لطف و مرحمت خدا نسبت به او شود. از اين رو، پيامبر ارجمند اسلام صلّى‏الله‏عليه‏وآله‏ مى‏فرمايد:... رياست، جز براى خدا و اهل (واقعى) آن، شايسته نيست؛ هر كس، جز در جايگاهى كه خدا برايش تعيين كرده، قرار گيرد، خداوند بر او خشم گيرد و هر كس [مردم را] به سوى خويش بخواند و بگويد: من رئيس شما هستم- در حالى كه چنين نيست- خداوند به او نظر [رحمت‏] نمى‏افكند. «1»