|
ب- اخلاق
اخلاق، جمع خُلق و خُلُق، به معناى ملكه نفسانى است كه سبب صدور آسان كارها مىشود، خواه خلق خوب و پسنديده باشد مثل عفت و شجاعت، خواه زشت و ناپسند باشد، چون شهوترانى و ترس. پس اخلاق به خوب و بد تقسيم مىشود، گر چه وقتى بدون قيد گفته شود، منظور از آن، اخلاق نيكوست مانند:
«وَانَّكَ لَعَلى خُلُقٍ عَظيمٍ» «2»و تو داراى اخلاق [زيباى] بزرگى هستى. «3»
|