|
الف- سياست
سياست در لغت از ريشه «سَوَسَ: ساس» به معناى تيمار و تربيت چارپايان، بويژه اسب، آمده و به همين مناسبت در تدبير و سرپرستى امور مردم نيز به كار رفته است. «1»معناى اصطلاحى: خواجه نصيرالدين طوسى در تبيين سياست مىنويسد:انسان بطور طبيعى بايد زندگى اجتماعى داشته باشد و لازمه زندگى اجتماعى تزاحمو برخورد افراد و گروهها با يكديگر است كه در نتيجه، به فساد و فناى جامعه منجر خواهد شد.
از اين رو، بايد تدبيرى انديشيد تا هر گروهى در جايگاه شايسته خويش قرار گيرد، به حق خود قانع شود ودستش از تجاوز و تصرف عدوانى در حقوق ديگران كوتاه گردد و در گردش چرخ اجتماع سهيم شود. چنين تدبيرى را «سياست» نامند؛ كه اگر به مقتضاى قاعده «حكمت» باشد و كمال نوعى و شخصى انسان را محقق سازد، «سياست الهى» نام دارد و گرنه به پسوندهاى متعددى اضافه خواهد شد. «2»بدين ترتيب، به تعداد مكاتب و مرامهاى فكرى و سياسى، براى سياست تعريف وجود دارد كه نيازى به شمارش آنها نيست. يكى از نويسندگان ادّعا مىكند كه تعريف زير، به نسبت، فراگير و شامل است:سياست، رهبرى صلحآميز يا غير صلحآميز روابط ميان افراد، گروهها و احزاب (نيروهاى اجتماعى) و كارهاى حكومتى در داخل يك كشور و روابط ميان يك دولت با دولتهاى ديگر در عرصه جهانى است. «1»
|