5- غيرت سياسى‏

واژه «غيرت» بطور عموم و مطلق به معناى رشك و حسد نسبت به ناموس و حفظ و حراست او از نامحرم است و تركيبهاى «غيرت دينى، غيرت ملّى، غيرت سياسى» و مانند آن كه در زبان فارسى كاربرد دارد. به مفهوم حفاظت از دين، ملّت و سياست از گزند دشمنان است. واژه‏هاى «مروّت، جوانمردى و حميت» معنايى نزديك به غيرت سياسى دارند، چنان كه غيرت به معناى حميت و تعصّب در دين نيز به كار رفته است، «1» گرچه حميت و تعصّب اگر به خاطر دين نباشد، ناپسند و محكوم است. امام سجاد عليه‏السلام فرمود:هر حميت‏و تعصّبى‏در دوزخ‏است، جز تعصّب‏حمزه كه به خاطر پيامبر صلّى‏الله‏عليه‏وآله بود.به هر حال، منظور از غيرت سياسى اين است كه مسلمانان- بويژه كارگزاران و دولتمردان- نسبت به مسائل سياسى داخلى و خارجى- مثبت باشد يا منفى- آگاهى و حسّاسيت داشته باشند؛ اگر اتفاقاتى كه رخ داده يا در حال رخ دادن است، مطابق با اصول كلّى اسلام و انقلاب است، آن را تأييد كنند و يارى نمايند و اگر مسأله‏اى بر خلاف اسلام و انقلاب و به زيان مسلمانان است، در برابر آن عكس‏العمل نشان دهند، محكومش كنند و در حد توان، از پيدايش يا پويش آن جلوگيرى كنند.