2- جاه طلبى‏
از نظر اسلام، تصدّى كارهاى اجتماعى و خدمت به مردم، كارى مقدّس و در مسير قرب به خداست و حتى بهترين بندگان خدا- يعنى انبيا، اوصيا و علما- همواره در رأس كارهاى اجتماعى از جمله سياست قرار داشته و دارند. از اين رو، آلودن چنين كارى به اغراض شخصى و دنيوى علاوه بر بى‏اجر كردن آن، شوكت و اقتدار شخصى و اجتماعى انسان را نيز خدشه‏دار مى‏كند؛ از اين رو هر كس بايد در حد توان و استعداد خويش، مسؤوليت بپذيرد؛ نه شانه از زير بار خالى كند و نه بيش از توان و تخصّص، كار قبول كند كه در هر دو صورت، شخصيت و مسؤوليت را لكه‏دار كرده است. جاه طلبى و بلند پروازى، از انگيزه‏هاى خطرناك و آفت عزّت و سربلندى محسوب مى‏شود. امام صادق عليه‏السلام فرمود: «لا يَنْبَغى‏ لِلْمُؤْمِنِ انْ يُذِلَّ نَفْسَهُ، قيلَ لَهُ وَ كَيْفَ يُذِلُّ نَفْسَهُ؟ قالَ: يَتَعَرَّضُ لِما لا يُطيقُ فَيُذِلُّها» «1»شايسته نيست كه مؤمن، خود را خوار سازد. پرسيدند: چگونه خود را خوار مى‏سازد؟ فرمود:كارى را كه طاقت ندارد مى‏پذيرد، [در نتيجه از عهده‏اش برنمى‏آيد و] او را ذليل مى‏كند.