2- جاه طلبى
از نظر اسلام، تصدّى كارهاى اجتماعى و خدمت به مردم، كارى مقدّس و در مسير قرب به خداست و حتى بهترين بندگان خدا- يعنى انبيا، اوصيا و علما- همواره در رأس كارهاى اجتماعى از جمله سياست قرار داشته و دارند. از اين رو، آلودن چنين كارى به اغراض شخصى و دنيوى علاوه بر بىاجر كردن آن، شوكت و اقتدار شخصى و اجتماعى انسان را نيز خدشهدار مىكند؛ از اين رو هر كس بايد در حد توان و استعداد خويش، مسؤوليت بپذيرد؛ نه شانه از زير بار خالى كند و نه بيش از توان و تخصّص، كار قبول كند كه در هر دو صورت، شخصيت و مسؤوليت را لكهدار كرده است. جاه طلبى و بلند پروازى، از انگيزههاى خطرناك و آفت عزّت و سربلندى محسوب مىشود. امام صادق عليهالسلام فرمود: «لا يَنْبَغى لِلْمُؤْمِنِ انْ يُذِلَّ نَفْسَهُ، قيلَ لَهُ وَ كَيْفَ يُذِلُّ نَفْسَهُ؟ قالَ: يَتَعَرَّضُ لِما لا يُطيقُ فَيُذِلُّها» «1»شايسته نيست كه مؤمن، خود را خوار سازد. پرسيدند: چگونه خود را خوار مىسازد؟ فرمود:كارى را كه طاقت ندارد مىپذيرد، [در نتيجه از عهدهاش برنمىآيد و] او را ذليل مىكند.
|