2- وحدت‏
آن كس كه با الفباى سياست آشنا باشد، بخوبى واقف است كه «وحدت» نبض سياست است و اگر به كندى گرايد، سلامت جامعه را مختل مى‏سازد؛ ملّت متّحد، گرچه از نظر ثروت و نفرات، برترى نداشته باشد، سرافراز و پيروز است، ولى ملّتى كه دچار تفرقه گشته با داشتن همه گونه امكانات و جمعيت فراوان عاقبت، خوار و ذليل خواهد گشت. بنابراين، مسلمانان اگر مى‏خواهند در صحنه‏هاى سياست جهانى، جايگاه داشته باشند، از حق خويش دفاع كنند و سربلند و پيروز باشند، بايد از دوزخ تفرقه به‏مينوى وحدت درآيند، آنگاه چون مسلمانان صدر اسلام خواهند شد كه امير مؤمنان صلوات‏الله‏عليه درباره آنها فرمود: «وَالْعَرَبُ الْيَوْمَ وَ انْ كانُوا قَليلًا فَهُمْ كَثيرُونَ بِالْاسْلامِ عَزيزُونَ بِالْاجْتماعِ» «1»عربها، امروز، گرچه [از نظر تعداد نسبت به كل جهان‏] اندكند، ولى به خاطر اسلام فراوانند و به سبب اتّحاد، عزيزند.