ب- ثروت اندوزى‏
رذيله مال پرستى نيز سهم بزرگى در اسارت و بردگى افراد و ملّتها دارد و در روايات اسلامى، ريشه همه زشتيها شمرده شده است. «2» دنيا طلبى پديده شومى است كه چشم دل و گوشِ وجدان را كور و كر مى‏كند و خرد آدمى را به تباهى مى‏كشد و حريّت و آزادمردى او را سلب مى‏كند. امام على عليه‏السلام در تشبيهى زيبا و واقع‏بينانه مى‏فرمايد: «الا حُرٌّ يَدَعُ هذِهِ اللُّماظَةَ لِاهْلِها انَّهُ لَيْسَ لِانْفُسِكُمْ ثَمَنٌ الَّا الْجَنَّةَ فَلا تَبيعُوها الَّا بِها» «3»آيا آزاد مردى نيست كه اين ذرّه غذاى لاى دندان مانده (دنيا) را به اهلش واگذارد؟ براى شما بهايى جز بهشت نيست، پس خود را به غير آن نفروشيد.دنيا دوستى با آزادگى، نسبت معكوس دارد، هر چه آن قويتر گردد، اين ضعيفتر مى‏شود و رشد اين خصلت ناپسند سبب مى‏شود كه انسان از اوج آزادگى به كنج ذلّت و وابستگى سقوط كند و به جاى استقلال و سرافرازى، نكبت و ننگ براى ملّت خويش به ارمغان آورد، همان گونه كه برخى از فرماندهان لشكر امام حسن مجتبى عليه‏السلام با دريافت مبالغ هنگفتى از معاويه، امام خويش را تنها گذاشتند، روحيه نيروها را متزلزل كردند و سبب تقويت جبهه نفاق عليه اسلام اصيل گرديدند. «4»