افترا به خداوند

از همه دروغ ها بدتر، دروغى است كه به خدا و رسول او نسبت داده شود؛ زيرا در اين جا مسئله مصلحت و سرنوشت انسان و جامعه مطرح است و كسانى كه در اين مورد دروغ بگويند، بزرگ ترين ضربه را به اجتماع و مصالح انسان هاى ديگر مى زنند. خداوند در قرآن مى فرمايد:
(فَمَنْ اَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرى عَلَى اللّهِ كَذِباً)(1).
چه كسى ستمكارتر از آن كس است كه به خدا دروغ و افترا مى بندد؟

1ـ انعام/ 144.
? صفحه 338?
زشتىِ افترا به خدا و رسول او به اندازه اى است كه اگر روزه دار در ماه مبارك رمضان، چنين دروغى بگويد، روزه اش باطل خواهد شد. هم چنين وارونه نشان دادن سخنان حق انبيا و اولياى خدا، آميختن آن ها با سخنان باطل و يا تحريف لفظ يا معناى آن نيز در واقع، نوعى افترا بر خدا است. در قرآن از كسانى كه دست به اين گونه كارها مى زنند، به شدت، نكوهش شده است:
(اِنَما يَفْتَرِى الكَذِبَ الَّذِينَ لايُؤْمِنُونَ بِاياتِ اللّهِ وَ اُوْلئِكَ هُمُ الْكاذِبُونَ)(1).
كسانى كه دروغ به خدا مى بندند، ايمان به خدا ندارند و دروغ گوى واقعى اين ها هستند.
يعنى بدترين دروغ، دروغى است كه از بى ايمانى حاصل شود.
در آيه ديگرى مى فرمايد:
(اِنَمّا يَأْمُرُكُمْ بِالسُّوءِ وَالْفَحْشاءِ وَاَنْ تَقُولُوا عَلَى اللّهِ مالاتَعْمَلُونَ)(2).
شيطان انسان ها را به كارهاى زشت و بدكارى و افتراى به خدا و يا نسبت دادن چيزهايى كه نمى دانند، به خدا وامى دارد.
بنابراين، ارزش منفى، منحصر در اين نيست كه شخص سخنى را كه مى داند خلاف واقع است، بگويد، بلكه حتى اگر از روى نادانى و بدون علم و يقين، سخنى را به خدا نسبت دهد، بازهم مرتكب كار زشتى شده است.