ب)

شيوه ديگر قرآن اين است كه انفاق به فقرا را نوعى قرض دادن به خداوند متعال تلقى كرده، تا مشوق مردم به اين كار باشد و آنان بدانند كه وقتى مالى را به فقير و مستمند انفاق مى كنند، در واقع، اين مال خود را به خدا قرض داده اند و خدا وامدار آنان خواهد بود و طبيعى است كه خداوند وام خود را ادا خواهد كرد. اگر كسى بداند كه مالش را به خدا مى دهد و خداوند هم دوباره اين مال را به او برمى گرداند ـ چون امين است و هيچ كس از او امين تر نيست ـ انگيزه او براى انفاق، بيش تر خواهد شد.