4. اطعام فقير

تعبير اطعام مسكين، يكى از موارد صدقه، زكات و انفاق و اخص از آن ها است. اين تعبير، در چند آيه آمده است و به ويژه، با بيان هاى تهديدآميز از كسانى ياد شده است كه به سرنوشت فقرا و نيازمندان، كه حتى به شام شب و قوت لايموت خود محتاجند، بى توجه و از آن ها غافلند. در يك آيه آمده است:
(يَتَسائَلُونَ * عَنِ الُْمجْرِمينَ * ماسَلَكَكُمْ فى سَقَرَ * قالُوا لَمْ نَكُ مِنَ المُصَلّينَ * وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكينَ)(1).
از بزهكاران پرسيده مى شود كه چه چيز شما را به جهنم درانداخت و آن ها در پاسخ مى گويند: ما نمازخوان نبوديم و نيازمندان را اطعام نكرديم.
در آيه ديگر مى فرمايد:
(وَاَمّا اِذا ما ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبّى اَهانَنِ * كَلاّ بَلْ لاتُكْرِمُونَ اليَتيمَ * وَلاتَحاضُّونَ عَلى طَعامِ الْمِسْكينِ)(2).
چون براى آزمودن انسان روزى بر وى تنگ كند، گويد: پروردگارم مرا خوار كرد، نه هرگز چنين نيست، بلكه (علت خوارى و تنگ دستىِ شما اين است كه) يتيمان را نوازش نكرديد و بر اطعام نيازمندان، يكديگر را ترغيب نكرديد.
از بعضى آيات استفاده مى شود كه ريشه بى توجهى به فقرا، بى اعتقادى و تكذيب روز قيامت است:
(اَرَاَيْتَ الَّذى يُكَذِّبُ بِالدِّينِ * فَذلِكَ الَّذِى يَدُعُّ اليَتيمَ * وَلايَحُضُّ عَلى طَعامِ الْمِسْكينِ)(3).
آيا مى بينى آن كس را كه دين را تكذيب مى كند، پس او همان است كه يتيم را به حال خود گذارد و بر غذا دادن به مسكين ترغيب نكند.
آرى اطعام يك انسان گرسنه، در روز بيچارگى و گرسنگى، از ديد قرآن ارزش والايى دارد و بى توجهى به چنين انسانى در اين وضعيت، خشم خدا را به شدت برمى انگيزد.