منافقين
طايفه دوّم، منافقين هستند كه قرآن روى آنها نيز به عنوان نمونه ديگر راحت طلبان تأكيد دارد. تعبير «منافقين» در سوره هاى مختلفى از قرآن و درباره طوايف متعدّدى به كار رفته است:در بعضى موارد به يهوديانى اطلاق شده كه دو رو بودند: از يك سو به مسلمانان مى گفتند: با شما هستيم، و از سوى ديگر و در غياب مسلمانها با مشركين همكارى مى كردند و مى گفتند با شما هستيم.در بعضى موارد به گروهى گفته شده كه در ظاهر، اسلام آورده بودند و به مسلمانها مى گفتند: ما اسلام آورده ايم و تابع پيغمبر شما و دين شما هستيم؛ ولى در باطن ايمان نداشتند.تعبير منافقين به مؤمنينى هم اطلاق شده كه ايمانشان از قوّت و ثبات كافى برخوردار نبوده بطور كامل تسليم پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) نمى بودند و دستورات اسلام بويژه آنها را كه سخت بود نمى پذيرفتند.و از جمله زير بار جهاد نمى رفتند و براى شركت در جنگ بهانه جويى مى كردند.جهاد يك از روشن ترين مصاديق امتحان است كه اگر كسى ايمانش قوى و نيرومند باشد به راحتى حاضر است حتى جان خود را فدا كند، ولى در صورتى كه ضعيف باشد دادن مال هم براى او بسيار دشوار و غير قابل تحمّل خواهد بود.در صدر اسلام آنان كه ايمان قوى و معرفت كامل داشتند مطمئن بودند چيزهاى بهترى در ازاى اين زندگى و متعلّقات آن خواهند داشت و آنانى كه ايمان ضعيف و همراه با مرتبه اى از نفاق داشتند در اطاعت از دستورات پيامبر خدا بويژه در مورد جهاد با مال و جان، كوتاهى و بهانه جويى مى كردند و حتى گاهى نسبت به انجام عبادتهايى مثل نماز كه لذّت مادّى ندارد نيز سستى مىورزيدند.