در جاى ديگر مى فرمايد: «اَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الاْخِرَةِ; آيا به زندگى دنيا به جاى آخرت راضى شده ايد؟!» سپس مى افزايد: «فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِى الاْخِرَةِ اِلاّ قَلِيلٌ; با اينكه متاع زندگى دنيا در برابر آخرت چيز اندكى بيش نيست».(1)
آرى افراد كم ظرفيّت و هوسباز، چنان دنياى كوچك و ناپايدار در نظرشان بزرگ جلوه مى كند كه حيات جاويدان و ابدى را كه مملوّ از مواهب الهى است به فراموشى مى سپارند.
4ـ در بخش ديگرى از آيات، دنيا به عنوان «عَرَض»(بر وزن غَرَض) به معنى موجود بى ثبات و زوال پذير تعبير شده است، از جمله مى فرمايد: «...تَبْتَغُونَ عَرَضَ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فَعِنْدَ اللهِ مَغَانِمُ كَثِيرَةٌ...; شما سرمايه زوال پذير دنيا را طلب مى كنيد در حالى كه نزد خداوند غنيمت هاى فراوانى براى شما(در سراى آخرت) است».(2)
در جاى ديگر خطاب به اصحاب پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) مى فرمايد: «شما متاع ناپايدار دنيا را مى خواهيد ولى خداوند سراى ديگر را براى شما مى خواهد»، (...يُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيَا وَ اللهُ يُرِيدُ الاْخِرَةَ...)(3)
در آيات ديگرى نيز همين گونه تعبير ديده مى شود كه نشان مى دهد گروهى از مسلمانان يا غير مسلمين به خاطر حرص در جمع آورى متاع زوال پذير و ناپايدار دنيا از پرداختن به مواهب پايدار الهى در سراى ديگر و ارزشهاى والاى انسانى و مقام قرب به خدا باز مى مانند. آرى نعمت حقيقى زوال ناپذير نزد اوست و باقى همه «عرض» و «عارضى» و زوال پذير است.
اين تعبير هشدارى است به همه دنياپرستان كه مراقب باشند سرمايه هاى عظيم انسانى خود را فداى امور زوال پذير نكنند.