د ـ غفلت و قرب الهى
غفلت، آمادگى لقاى پروردگار و گام نهادن در بساط قرب او را از انسان مى گيرد; زيرا وصول به اين مقام والا، جز در سايه معرفت و آگاهى امكان پذير نيست.
در يكى از مناجات هاى اميرمؤمنان على (عليه السلام) كه مرحوم علامه مجلسى در بحارالانوار نقل كرده است به اين موضوع اشاره نموده است: «اِلهِى اِنْ أَنامَتْنِى الْغَفْلَةُ عَنِ الاِسْتِعْدَادِ لِلِقَائِكَ فَقَدْ نَبَّهْتَنِى الْمَعْرَفَةُ بِكَرمِ آلائِكَ; پروردگار من! اگر غفلت مرا به خواب فرو برده و استعداد لقاى تو را از من گرفته; شناخت كرم نعمتهايت مرا از اين خواب غفلت بيدار ساخته است».
اين جمله، بخشى از مناجات معروف «شعبانيه» است كه طبق گفته مرحوم علاّمه مجلسى (قدس سره) مناجاتى است كه على (عليه السلام) و امامان معصوم(عليهم السلام) در ماه شعبان با آن، با خدا راز و نياز مى كردند.(1)