ب ـ غفلت و مرگ قلب
غفلت قلب انسان را مى ميراند; يعنى، پس از قساوت و سنگدلى، مرگ قلب فرا مى رسد، به گونه اى كه ديگر مواعظ و اندرزها تأثيرى در آن نمى كند. در چنين حالتى، راه بازگشت به روى او بسته مى شود و اميدى براى سعادت او باقى نمى ماند.
اميرمؤمنان على (عليه السلام) مى فرمايند: «مَنْ غَلَبَتْ عَلَيهِ الْغَفْلَةُ مَاتَ قَلْبُهُ; كسى كه غفلت بر او چيره شود، قلبش مى ميرد».(1)
در حديث ديگرى از همان حضرت آمده است: «بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ الْمَوْعِظَةِ حِجَابٌ مِنَ الْغَفْلَةِ وَ الْغِرَّةِ; ميان شما و موعظه و اندرز، حجابى از غفلت و غرور است».(2)