|
دعا از ديدگاه قرآن
از نظر قرآن مجيد، دعا نداى فطرت بيدار انسان خدا جوست كه از عمق جانش بر مىخيزد و همانند عاشقى شيدا معشوق ناپيدايش را مىخواند و به درگاهش دست نياز مىبرد.
خداجويان عاشق در سختى و راحتى، گرسنگى و سيرى، اندوه وشادى، نيازمندى و بى نيازى و ... او را مىخوانند. قرآن مجيد، حالت خوشِ خداجويان مخلص را چنين توصيف مىكند:
«تَتَجافى جُنوُبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعاً ...» «1»
بسترخواب، را رها مىكنند، پروردگارشان را با بيم و اميد مىخوانند ...
دعا، محبوبترين چيز نزد خدا بوده و مايه رشد و سعادت انسان است خداى تعالى به رسولش مىفرمايد:
«وَاذا سَئَلَكَ عِبادى عَنّى فَانّى قَريبٌ اجيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ اذا دَعانِ فَلْيَسْتَجيبُوا لى وَلْيُؤْمِنُوا بى لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ» «2»
هنگامى كه بندگانم درباره من از تو مىپرسند، (بگو) البته كه من به آنها نزديكم.
كسى كه مرا بخواند، اجابت مىكنم، پس بايد دعوت مرابپذيرند و به من ايمان آورند تا به حق و سعادت راه يابند.
دعا، مايه ارزش انسان در درگاه الهى است واعتناى خدا به بشر، به واسطه دعا، راز و نياز وگريه وزارى به درگاه او مىباشد.
خداوند متعال به رسولش مىفرمايد:
«قُلْ ما يَعْبَؤُ بِكُمْ رَبّى لَوْلا دُعاءُكُمْ ...» «1»
بگو: اگر دعاى شما نباشد، پروردگار من به شما اعتنايى نمىكند ....
پروردگار متعال، بندگانش را دوست دارد و خير و سعادت آنان را مىخواهد و نمىپسندد كه بندگانش بدبخت و بد عاقبت شوند. از اين رو، آنان را به مقتضاى فطرت، دعوت كرده و راه رشد، سعادت وارزش را به آنها نشان داده كه مبادا از دعا غفلت كنند و سفارش مىكند:
«... ادْعُونى اسْتَجِبْ لَكُمْ ...» «2»
مرا بخوانيد، تا دعاى شما را مستجاب كنم ....
|