الف- ويرانى پايه‏هاى دين و شعاير دينى:
قرآن كريم مى‏فرمايد:
«... وَلَوْلا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِيَعٌ وَصَلَواتٌ وَمَساجِدُ يُذْكَرُفيهَااسْمُ اللَّهِ كَثيراً ...» «1»
اگر خدا (رخصت جنگ ندهد و) دفع شرّ بعضى ازمردم را به بعضى ديگر نكند، همانا صومعه‏ها، ديرها و معبدهاى يهود و نصارا و مساجدى كه درآن نماز و ذكر خدا بسيار مى‏شود، همه خراب و ويران مى‏شد.
اميرمؤمنان عليه‏السلام درخطاب به مردم زمان خود كه نسبت به جهاد در راه خدا سستى مى‏ورزيدند، مى‏فرمايد:
«وَلَعَمْرى‏ لَوْكُنَّا نَأْتى ما اتَيْتُمْ، ماقامَ لِلدّينِ عَمُودٌ وَلَا اخْضَرَّ لِلْايمانِ عُودٌ» «1»
به جان خودم سوگند! اگر رفتار ما (در يارى اسلام) مانند رفتار شما بود (ودر پيكار با دشمن مانند شما سستى و سهل انگارى مى‏كرديم) پايه‏اى براى دين بر قرار واستوار نمى‏شد و شاخه‏اى براى ايمان سبز و بارور نمى‏گرديد.