نكوهش ريا در اسلام‏
اسلام رياكارى و خودنمايى را بويژه در اعمال عبادى نكوهش كرده است. قرآن كريم مى فرمايد:
«فَوَيْلٌ لِلْمُصَلّينَ، الَّذينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُونَ، الَّذينَ هُمْ يُراؤُنَ ...» «2»
واى بر آن نمازگزارانى كه از نماز خود غافلند آنان كه رياكارند ....
درجاى ديگر نيز وقتى اوصاف منافقان را بيان مى‏كند، مى‏فرمايد:
«وَاذا قامُوا الَى الصَّلاةِ قامُوا كُسالى‏ يُراؤُنَ النَّاسَ وَلا يَذْكُرُونَ اللَّهَ الَّا قَليلًا» «3»
چون به نماز برخيزند، با تنبلى برخيزند وبراى نشان دادن به مردم نماز مى‏خوانند و جز اندكى خدا را ياد نمى‏كنند.
قرآن كريم، عمل ريا كارانه را به خاكى تشبيه كرده كه بر روى سنگ صافى نشسته‏ است و باران تندى بر آن ببارد و خاك را از روى آن سنگ بشويد، بطورى كه ديگر قدرت جمع كردن ذرات آن خاك نباشد و چيزى از آن باقى نماند. حال رياكار نيز چنين است. او كارى انجام داده كه عمقى ندارد بلكه ظاهرى فريبنده دارد، ولى بزودى واقعيت عمل خود را خواهد ديد كه آن چنان از بين رفته كه چيزى از آن باقى نمانده است و به تعبيرى بى اثر شده است مى‏فرمايد:
«... كَالَّذى‏ يُنْفِقُ مالَهُ رِئاءَ النَّاسِ وَلا يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوانٍ عَلَيْهِ تُرابٌ فَاصابَهُ وابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْداً لا يَقْدِرُونَ عَلى شَىْ‏ءٍ مِمَّا كَسَبُوا ....» «1»
مانند آن كس كه مالش را براى نشان دادن به مردم، انفاق مى‏كند و به خداوند و روز جزا، ايمان ندارد، مَثَل او همانند سنگ صافى است كه خاك روى آن بوده، رگبارى به آن رسد و آن را (بشويد و) صاف به جاگذارد (رياكاران) بر حفظ آنچه كرده‏اند توانايى ندارند (واز آن بهره‏اى نمى‏برند).