قوت ايمان به خدا و استواري در آن، يکي از بارزترين و بنيادي‏ترين ويژگيهاي ابوالفضل بود. حضرت در دامان ايمان، مرکز تقوا و آموزشگاه خداپرستي و خداخواهي، تربيت يافت و پدرش، پيشواي موحدان و سرور متقيان، جانش را با جوهر ايمان و توحيد حقيقي پرورش داد و تغذيه کرد. پدر، او را با ايمان مبتني بر آگاهي و تعمق در حقايق هستي و رازهاي طبيعت، تغذيه نمود؛ ايماني که خود چنين وصفش کرده بود: «اگر پرده‏ها برايم کنار زده شوند، بر يقينم افزوده نخواهد شد». اين ايمان ژرف و ريشه‏دار با ذرات وجود حضرت عباس عجين شد و او را به يکي از بزرگان تقوا و توحيد بدل ساخت. و بر اثر همين ايمان پايدار و عظيم‏ [ صفحه 61] بود که ايشان، خود، برادران و شماري از فرزندانش را در راه خدا و تنها براي خدا قرباني کرد. عباس (عليه‏السلام) با دلاوري به دفاع از دين خدا و حمايت از عقايد اسلامي که در آستانه‏ي تحريف شدن و نابودي در زمان حکومت امويان قرار گرفته بود، برخاست و در اين کار فقط خداوند و رضاي حق و جايگاه اخروي را مدنظر داشت.