به حضرت عباس، اين کنيه‏ها را داده بودند: [ صفحه 32] 1- ابوالفضل: از آنجا که حضرت را فرزندي به نام «فضل» بود، او را به «ابوالفضل» کنيه داده بودند. شاعري در سوگ ايشان مي‏گويد: «اي ابوالفضل!اي بنيانگذار فضيلت و خويشتنداري! «فضيلت» جز تو را به پدري نپذيرفت». [1] . اين کنيه با حقيقت وجودي حضرت هماهنگ است و او اگر به فرض فرزندي به نام فضل نداشت، باز به راستي ابوالفضل (منبع فضيلت) بود و سرچشمه‏ي جوشان هر فضيلتي به شمار مي‏رفت؛ زيرا در زندگي خود با تمام هستي به دفاع از فضايل و ارزشها پرداخت و خون پاکش را در راه خدا بخشيد. حضرت پس از شهادت، پناهگاه دردمندان شد و هرکس با ضميري صاف او را نزد خداوند شفيع قرار داد، پروردگار رنج و اندوهش را برطرف ساخت. 2- ابوالقاسم: حضرت را فرزند ديگري بود به نام «قاسم»، لذا ايشان را «ابوالقاسم» کنيه داده بودند. برخي از مورخان معتقدند قاسم همراه پدر و در راه دفاع از ريحانه‏ي رسول اکرم در سرزمين کربلا به شهادت رسيد و پدر، او را در راه خدا فدا کرد.