چنانچه قبلا با شرح آن مذکور شد و اما علاقه و محبت حضرت صادق عليه‏السلام به آن جناب، چنان است که او را مدح فرموده. در روايت منقول از کتاب عمدة الطالب است از مفضل بن عمر از حضرت جعفر بن محمد الصادق عليه‏السلام: قال کان عمنا العباس بن علي نافذ البصيرة صلب الايمان جاهد مع ابي [ صفحه 213] عبدالله و ابلي بلاء حسنا و مضي شهيدا و له اربع و ثلاثون سنة [1] . عموي ما عباس بن علي (ع) بصيرتي نافذ و بينشي عظيم و ايماني محکم داشت، در محضر امام حسين (ع) جهاد نمود و در راه آن حضرت جانبازي و ايثاري تمام نمود و در سن 34 سالگي به شهادت رسيد. يعني عموي ما عباس بن علي ديدگانش نفوذ داشت و عاقبت بين و مال انديش بود که فرمودند: هم السعيد آخرته و هم الشقي دنياه [2] و گفت: ديده‏ي خواهم که باشد شه شناس. صلب الايمان يعني ايمانش محکم بود و دين به دنيا نفروخت. کانهم بنيان مرصوص [3] ، در امر دين استقامت داشت و ثابت بوده و اين از اين جهت بود که دو مرتبه عبيدالله زياد - عليه اللعنة - کسي را فرستاد براي او و برادران او امان آورد و آن صاحب همت عاليه قبول نفرمود و مثل آن کساني نبود که يميلون مع کل ريح [4] از هر طرف باد دنيا آيد خود را به باد دهند. و مجاهده کرد با ابي‏عبدالله عليه‏السلام در راه خدا. اين مصاحبت هم در اين مقام خيلي اهميت دارد و مبتلا شد به بلاء نيکو، همان بلايي بود که او را به مقامات عاليه رسانيد، يعني از اين جهت که در مقام امتحان در بلاء صبر کرد و تسليم شد. اين است که در روايت سابق فرمود کل الصيد في جوف الفرآء يعني تمام حقايق و دقايق از اين مقام کشف مي‏شود و کشته شد در زماني که سي و چهار سال از عمر شريف او گذشته بود و خون عباس در طايفه حنيفه است و در عهده‏ي آنها است.