يکي از سقاخانه‏هاي موسم به آيينه، در خيابان حاج ابوالفتح، کوچه ارامنه و مقابل مسجد گذرباشي در بخش هشت تهران قديم که از مکان‏هاي پر رفت‏وآمد اين شهر نيز محسوب مي‏شده، قرار داشته است. اين سقاخانه که بدين علت، زماني مريدان فراوان نيز داشته، از شهرت قابل توجهي در بين مردم برخوردار بوده است (حسيني بلاغي: 1350، ص 58 ط). به طوري که در بررسي ميدان مشخص شده، بناي اين سقاخانه نسبتا قديمي، که در مورد آيينه‏کاري‏هاي ظريف و زيباي آن نيز توصيف‏ها رفته، تا به امروز پاي برجاست؛ اما متأسفانه از آن همه تزيينات نسبت داده شده به آن، اثري باقي نيست و حتي آيينه‏اي هم در آن به چشم نمي‏خورد. يکي از دلايل اين کم‏عنايتي را آتش‏سوزي‏هاي مکرر بنا و دوباره‏سازي‏هاي آن ذکر مي‏کنند، که در جريان آخرين بازسازي و مرمت، [ صفحه 199] داخل سقاخانه را سراسر با کاشي سفيد ساده‏اي پوشانيده‏اند. مصاحبه با مردم محل، اطلاعات چنداني در مورد باني سقاخانه در اختيار نمي‏گذارد، ولي با توجه به قراين موجود، تخمين قدمتي بيش از 80 سال براي اين مکان، چنداني غير منطقي به نظر نمي‏رسد. بناي فعلي اين سقاخانه موسوم به «سقاخانه آيينه» [1] به صورت دکان کوچک يک بابي، در بين ساختمان‏هاي اطراف که شامل خانه‏اي شخصي آجري بوده، و سقف آن داراي تيرک‏هاي چوبي‏اي است که نشان از قدمت بنا دارد. از مشخصات ديگر بناي اين سقاخانه بازسازي شده مي‏توان از طاقي ساده و هلالي شکل، پنجره‏اي واجد شبکه فشرده فلزي و نيز يک شير آب لوله‏کشي گويا در حدود سي سال پيش انجام شده و قبل از آن نيز سقاخانه مجهز به منبع آبي سنگي ساروجي بوده، که امروزه جز سکوي داخلي بنا، نشاني از آن باقي نيست. اين سقاخانه در حال حاضر فاقد شمع‏خانه است و حتي از افروختن شمع در داخل آن نيز ممانعت مي‏شود. تاريخ مرمت بناي اين سقاخانه را حدود بيست سال پيش ذکر مي‏کنند. توليت فعلي اين بنا ساده و محقر، بر عهده مسجد مقابل آن؛ امروزه به نام حضرت ابوالفضل (عليه‏السلام) شهرت دارد قرار گرفته است. هنوز هم با وجود تغيير کلي بافت اين محله و آمد و شد کمتر مردم، باز هر از چندي مريدي مخلص را مي‏توان ديد که به تمناي اجابت دعا، دستي بر در اين سقاخانه کشيده، نيازي آورده و يا قفلي بر پنجره‏ي فلزي ساده آن مي‏آويزد. [ صفحه 200]