رسول خدا (ص) به اميرالمؤمنين فرمود: «أنا مدينة الحکمة و هي الجنة و أنت يا علي بابها» [1] من شهر حکمتم و اين حکمت بهشت است. و اي علي تو در اين بهشتي. اين جمله به اين معنا نيست که اطراف شهر ديوار است و فقط گوشه‏اي از آن دري است؛ بلکه همه اطراف اين شهر در است و هر کس از هر راه بخواهد به من مي‏رسد، ولي تا از تو نگذرد به من نمي‏رسد. بايد اول به حضور تو بيايد و بعد به من راه پيدا کند. نظير اينکه خدا سراسر آسمانها را هنگام تشکيل قيامت در مي‏داند: «و فتحت السماء فکانت أبوابا» [2] سراسر آسمانها در است تا انسان از آسمانها بگذرد، نه اينکه گوشه معيني از آسمان را به خود اختصاص داده باشد. [ صفحه 90] رسيدن به شهر حکمت، که خود بهشت است بدون استمداد از ولايت اهل بيت عصمت و طهارت ممکن نيست.