|
يکي از افسران عالي رتبه حزب، حردان تکريتي نام داشت. او وزير دفاع دوران حکومت «البکر» بود، ولي اختلاف حادي ميان او و صدام که در آن زمان معاون «البکر» بود به وجود آمد؛ چون از يک سو صدام دنبال مقام و قدرت بود و از سوي ديگر همين حردان تکريتي، و حردان ناگزير شد استعفا دهد و از عراق بگريزد. او در خارج عراق خاطرات خود را نوشت و در کتابي به نام «مذاکرات حردان» (خاطرات حردان) چاپ کرد و در آن، خباثتها و سياستهاي پشت پرده صدام را نوشت. صدام بعد از چاپ آن کتاب به مزدوران خود دستور داد که او را ترور کنند، و مزدوران بعثي حردان مذکور را در کويت، در حالي که سوار ماشين خود بود تيرباران کردند و کشتند. در کتاب «خاطرات حردان» مطالب محرمانه بسياري از رفتار صدام آمده است، از جمله قسم صدام به حضرت ابوالفضل (عليهالسلام) و جريان اين به شرح است: بعد از کودتاي بعثيها در سال 1968 ميلادي؛ 1347 شمسي در عراق، شوراي کودتا «البکر» را به عنوان رئيسجمهور و صدام را به عنوان معاون او منصوب کرد. حردان در خاطرات خود نوشته است:
[ صفحه 617]
«البکر» در يکي از جلسات محرمانه شوراي کودتا به صدام گفت: من به تو اطمينان ندارم و از تو ميترسم که به من خيانت و مرا از قدرت برکنار کني، معالوصف که هر دو از اهل تکريت و به اصطلاح همشهري هستند. صدام در پاسخ به «البکر» گفت: من حاضرم که به ابوالفضل العباس (عليهالسلام) قسم بخورم که به تو خيانت نميکنم، «البکر» گفت: قسم تو در حرم ابوالفضل باشد، صدام پذيرفت و هر دو با حردان لباس محلي عربهاي عراق را پوشيدند، و با خود يک تابوت خالي در يک ماشين عادي به کربلا بروند و تظاهر کردند که عرب روستايي عراقي هستند و جنازهاي دارند و آن را براي زيارت به کربلا آوردهاند، ضمنا سنيها شمال عراق از جمله سنيهاي تکريت به حضرت قمر بنيهاشم ارادت خاصي دارند و اعتقاد آنان به ايشان بر اين مبنا است که او شخص نجيب و غيور است و برادر نامادري خود را روز جنگ تنها نگذاشت. ماشين حامل البکر و صدام و حردان بعد از غروب به سه ساعت تابوت خالي به کربلا رسيد. حمالها تابوت را به حرم حضرت ابوالفضل (عليهالسلام) بردند، و آن سه مرد عرب به ظاهر روستايي (البکر و صدام و حردان) پشت تابوت حرکت ميکردند، و هنگامي که داخل حرم شدند، صدام ضريح حضرت ابوالفضل را به دستش گرفت و برابر البکر و حردان به نام ابوالفضل العباس (عليهالسلام) قسم خورد که به البکر خيانت نکند، سپس تابوت را به ماشين برگرداندند و هر سه به بغداد برگشتند. ولي صدام به قسم خود عمل نکرد، چون بعد از پيروزي انقلاب اسلامي در ايران در سال 1357، صدام به اين بهانه که (البکر) بيمار است او را برکنار و زنداني کرد و خود او رئيسجمهور شد، و قسم خود را که به نام ابوالفضل العباس (عليهالسلام) بود ناديده گرفت، ولي نتيجه چه شد؟ و خود را گرفتار جنگ
[ صفحه 618]
با ايران سپس با کويت کرد و اين بدبختيها را ديد:
1- برادر زن خود را که نامش (عدنان طلفاح) بود کشت و زنش از او جدا شد.
2- دو داماد خود را که بعد از شکست صدام در کويت به اردن پناه برده بودند و به عراق برگشتند کشت و دو دختر او تا امروز لباس سياه پوشيدهاند.
3- پسر بزرگ او (عدي) به وسيله حمله انقلابيون در بغداد در نخاعش تير خورد و قطع نخاع شد و تا امروز فلج است.
4- او که ادعا ميکرد، کشورهاي عربي را متحد و يکپارچه خواهد کرد، نتوانست وحدت کشور عراق را نگه دارد، و شمال عراق را از سلطه او خارج شد.
5- گرسنگي مردم عراق در دوران حاکميت او به حدي رسيد که مردم عراق به علت نبودن غذا و دارو از آفريقاييهاي گرسنه بدبختترند.
6- هواپيماهاي آمريکا و انگليس هر روز به تأسيسات نظامي او حمله ميکنند.
7- با همين بدبختي ادعا کرد که از فلسطين دفاع ميکند و يک لشکر مردمي به نام قدس (جيش القدس) تأسيس کرد، ولي يک نفر هم از اين لشکر به فلسطين نرفت، و تأسيس اين لشکر باعث شد که مردم عراق، زن و مرد اين لشکر را مسخره کنند.
نتيجه قسم دروغ به حضرت ابوالفضل (عليهالسلام) همين است، و اين «مثنوي» هنوز به پايان نرسيده است، تا ببينيم که در آينده دور يا نزديک چه خواهد شد؟!
[ صفحه 619]
|