علاقه و محبت فوقالعاده مرحوم آيت الله کوهستاني به اسوه شجاعت و وفا يعني حضرت عباس بن علي (عليهالسلام) نشان از عشق و ارادت خالص ايشان به اهلبيت عصمت و طهارت دارد. معظم له نسبت به ساحت مقدس آن بزرگوار بسيار ابراز خضوع و ادب ميکرد و از معرفت و ايثار و جانبازي حضرت سخن به ميان ميآورد و آن حضرت را الگوي ايمان و صفات ارزشمند انسان کامل ميدانست.
در سايه همين معرفت ژرف شيفتگي و ارادت ايشان به حضرت ابوالفضل (عليهالسلام) قابل توصيف نبود و در مصائب آن امام شناس واقعي بسيار اشک ميريخت از فرط علاقه غالبا به وعاظي که در محضرشان روضه ميخواندند سفارش مينمود که روضه حضرت ابوالفضل (عليهالسلام) را بخوانند و گاه که خود به منبر ميرفتند روضه آن حضرت را ميخواندند به طوري که بعضي از مستمعين از روي مزاح ميگفتند که آقاجان غير از حضرت ابوالفضل (عليهالسلام) روضه
[ صفحه 451]
ديگري بلد نيست.
راستي معظم له شيفته و دل داده قمر بنيهاشم علمدار کربلا بود تا حدي که فرزند عزيزش از والده مکرمه خود نقل ميکند. زماني که به همراه آقا در نجف اقامت داشتيم هر گاه ايام زيارتي به کربلا مشرف ميشديم آقا به ما ميگفت: وقتي به زيارت مشرف ميشويد نخست بچهها را به زيارت حضرت ابوالفضل (عليهالسلام) برده و بعد به زيارت امام حسين (عليهالسلام) ببر چون بچههاي من متعلق به آن حضرتاند.
ارادت و خاکساري همراه با ادب معظم له تنها به شخص آن مظهر ايمان و بزرگواري نبود بلکه هر آن چه که متعلق به او و نشاني از آن عبد صالح خدا داشت نزد ايشان از جايگاه ويژه برخوردار بود. از اين رو احترامش نسبت به علمي که نشانه علمداري علمدار کربلا در عزاداريها مورد استفاده قرار ميگيرد وصف نشدني بود. در مراسم دسته روي و عزاداري سيدالشهدا (عليهالسلام) معظم له با پاي برهنه به دنبال علم راه ميافتاد حتي در سرماي زمستان که گاه همراه با برف و باران بود کفش را از پاي در ميآورد و بدين طريق ارادت خالصانه خود را به مقام والاي آن حضرت ابراز مينمود.
گفتني است که در کوهستان طبق سنت ديرين رسم بر اين است که در دهه عاشورا عزاداري روز هفتم محرم به نام حضرت عباس (عليهالسلام) است «و ظاهرا به خاطر آن که روز هفتم آب را بر امام حسين (عليهالسلام) و اهلبيت او بستند» و مراسم آن طبق رسم خاصي صبح روز هفتم آغاز ميشود. مردم صبح زود در تکيه حسيني اجتماع ميکنند و علمي را به نشانه علم حضرت ابوالفضل (عليهالسلام) با تشريفات ويژهاي درست ميکنند و پس از روضه آن
[ صفحه 452]
حضرت علم را جهت تبرک در تمام منازل محل گردش ميدهند و مردم نيز نذرهاي خود را به علمدار و همراهان هديه ميکنند. طبق فرموده مرحوم آيت الله کوهستاني نخست جهت تکريم و احترام علم را به سمت بيت يکي از علماي گذشته محل که در واقع جد مادريشان نيز بود و سپس به طرف منزل معظم له حرکت ميکردند.
مرحوم کوهستاني در اين مراسم با نهايت خضوع و احترام شرکت مينمود و به همراه علم با مردم با پاي برهنه به سمت منزل آن عالم به راه ميافتاد و پس از ذکر توسل مختصر در بيت آن عامل بزرگوار علم را به سمت بيت ايشان ميآوردند. که معظم له به جهت استقبال از عزادارن خود را زودتر به منزل ميرسانيد وقتي که علم نزديک بيت ايشان ميرسيد معظم له دستها را در حالي که به آستين کشيده بود ميگشود و با خضوع و ادب زياد علم را در آغوش خود ميکشيد و آن را ميبوسيد. گويا خود حضرت ابوالفضل (عليهالسلام) را ميبوسد آن گاه علم وارد منزل ايشان ميشد و پس از روضه مختصر که توسط واعظ در بيت معظم له خوانده ميشد علم را به تمام منازل محل گردش ميدادند.
اين سنت حسنه همچنان ادامه دارد و مردم براي آن روز احترام ويژهاي قائل هستند و در آن روز به احترام آقا ابوالفضل (عليهالسلام) اغلب دست از کار ميکشند و به عزاداري ميپردازند و در تمام مجالس روضه آن روز مصيبت آن حضرت خوانده ميشود.
|