علاقه و محبت فوق‏العاده مرحوم آيت الله کوهستاني به اسوه شجاعت و وفا يعني حضرت عباس بن علي (عليه‏السلام) نشان از عشق و ارادت خالص ايشان به اهل‏بيت عصمت و طهارت دارد. معظم له نسبت به ساحت مقدس آن بزرگوار بسيار ابراز خضوع و ادب مي‏کرد و از معرفت و ايثار و جانبازي حضرت سخن به ميان مي‏آورد و آن حضرت را الگوي ايمان و صفات ارزشمند انسان کامل مي‏دانست. در سايه همين معرفت ژرف شيفتگي و ارادت ايشان به حضرت ابوالفضل (عليه‏السلام) قابل توصيف نبود و در مصائب آن امام شناس واقعي بسيار اشک مي‏ريخت از فرط علاقه غالبا به وعاظي که در محضرشان روضه مي‏خواندند سفارش مي‏نمود که روضه حضرت ابوالفضل (عليه‏السلام) را بخوانند و گاه که خود به منبر مي‏رفتند روضه آن حضرت را مي‏خواندند به طوري که بعضي از مستمعين از روي مزاح مي‏گفتند که آقاجان غير از حضرت ابوالفضل (عليه‏السلام) روضه‏ [ صفحه 451] ديگري بلد نيست. راستي معظم له شيفته و دل داده قمر بني‏هاشم علم‏دار کربلا بود تا حدي که فرزند عزيزش از والده مکرمه خود نقل مي‏کند. زماني که به همراه آقا در نجف اقامت داشتيم هر گاه ايام زيارتي به کربلا مشرف مي‏شديم آقا به ما مي‏گفت: وقتي به زيارت مشرف مي‏شويد نخست بچه‏ها را به زيارت حضرت ابوالفضل (عليه‏السلام) برده و بعد به زيارت امام حسين (عليه‏السلام) ببر چون بچه‏هاي من متعلق به آن حضرت‏اند. ارادت و خاکساري همراه با ادب معظم له تنها به شخص آن مظهر ايمان و بزرگواري نبود بلکه هر آن چه که متعلق به او و نشاني از آن عبد صالح خدا داشت نزد ايشان از جايگاه ويژه برخوردار بود. از اين رو احترامش نسبت به علمي که نشانه علم‏داري علم‏دار کربلا در عزاداري‏ها مورد استفاده قرار مي‏گيرد وصف نشدني بود. در مراسم دسته روي و عزاداري سيدالشهدا (عليه‏السلام) معظم له با پاي برهنه به دنبال علم راه مي‏افتاد حتي در سرماي زمستان که گاه همراه با برف و باران بود کفش را از پاي در مي‏آورد و بدين طريق ارادت خالصانه خود را به مقام والاي آن حضرت ابراز مي‏نمود. گفتني است که در کوهستان طبق سنت ديرين رسم بر اين است که در دهه عاشورا عزاداري روز هفتم محرم به نام حضرت عباس (عليه‏السلام) است «و ظاهرا به خاطر آن که روز هفتم آب را بر امام حسين (عليه‏السلام) و اهل‏بيت او بستند» و مراسم آن طبق رسم خاصي صبح روز هفتم آغاز مي‏شود. مردم صبح زود در تکيه حسيني اجتماع مي‏کنند و علمي را به نشانه علم حضرت ابوالفضل (عليه‏السلام) با تشريفات ويژه‏اي درست مي‏کنند و پس از روضه آن‏ [ صفحه 452] حضرت علم را جهت تبرک در تمام منازل محل گردش مي‏دهند و مردم نيز نذرهاي خود را به علمدار و همراهان هديه مي‏کنند. طبق فرموده مرحوم آيت الله کوهستاني نخست جهت تکريم و احترام علم را به سمت بيت يکي از علماي گذشته محل که در واقع جد مادري‏شان نيز بود و سپس به طرف منزل معظم له حرکت مي‏کردند. مرحوم کوهستاني در اين مراسم با نهايت خضوع و احترام شرکت مي‏نمود و به همراه علم با مردم با پاي برهنه به سمت منزل آن عالم به راه مي‏افتاد و پس از ذکر توسل مختصر در بيت آن عامل بزرگوار علم را به سمت بيت ايشان مي‏آوردند. که معظم له به جهت استقبال از عزادارن خود را زودتر به منزل مي‏رسانيد وقتي که علم نزديک بيت ايشان مي‏رسيد معظم له دست‏ها را در حالي که به آستين کشيده بود مي‏گشود و با خضوع و ادب زياد علم را در آغوش خود مي‏کشيد و آن را مي‏بوسيد. گويا خود حضرت ابوالفضل (عليه‏السلام) را مي‏بوسد آن گاه علم وارد منزل ايشان مي‏شد و پس از روضه مختصر که توسط واعظ در بيت معظم له خوانده مي‏شد علم را به تمام منازل محل گردش مي‏دادند. اين سنت حسنه همچنان ادامه دارد و مردم براي آن روز احترام ويژه‏اي قائل هستند و در آن روز به احترام آقا ابوالفضل (عليه‏السلام) اغلب دست از کار مي‏کشند و به عزاداري مي‏پردازند و در تمام مجالس روضه آن روز مصيبت آن حضرت خوانده مي‏شود.