شيخ جعفر شوشتري رحمه الله مي‏نويسد: يکي از علامت‏هاي ايمان به ياد آوردن سيدالشهدا عليه‏السلام پس از نوشيدن آب است و اين مطلب براي همه کس نيست، بلکه براي حضرت صادق عليه‏السلام که فرمود: «اني ما شربت ماء باردا الا و ذکرت الحسين عليه‏السلام». «من آب سرد نياشاميدم مگر آنکه امام حسين عليه‏السلام به يادم آمد». در حديث ديگر داود رقي گفت: «کنت عند أبي عبدالله عليه‏السلام اذ استسقي الماء، فلما شربه رأيته قد استعبر و اغرورقت عيناه بدموعه». [ صفحه 150] «در خدمت حضرت امام صادق عليه‏السلام بودم، آب طلبيد و آشاميد. همين که آن را ميل فرمود ديدم آن قدر گريه کرد تا چشمان مبارکش غرق اشک شد». «ثم قال لي: يا داود! لعن الله قاتل الحسين، فما من عبد شرب الماء فذکر الحسين و قاتله الا کتب الله له مائة ألف حسنة، و حط عنه مائة ألف سيئة، و رفع له مائة ألف درجة، فکما اعتق مائة ألف نسمة، و حشره الله يوم القيامة ثلج الفؤاد». «تشنگي حضرت بسيار بوده ولي مي‏خواست دشمنان متوجه نشوند». باري، اينکه امام صادق عليه‏السلام مي‏فرمايد: هر وقت من آب بياشامم امام حسين عليه‏السلام به يادم مي‏آيد به سبب تشنگي شديدي است که امام حسين عليه‏السلام در کربلا به آن مبتلا شد. تشنگي حضرت به حدي رسيده بود که جبرئيل عليه‏السلام به حضرت آدم خبر داد. گفت: چنان تشنه مي‏شود که از تشنگي چشمش آسمان را نمي‏بيند. حضرت چنان تشنه شده بود که زبانش از تشنگي مجروح شده بود. ولي به اين حالت و اين شدت از تشنگي نمي‏خواست دشمنانش بدانند که حضرت تشنه است ولي دشمنان فهميدند؛ چون نهري از شط فرات نزديک حضرت بوده يا بنا به نقلي شط فرات در آن زمان نزديک بوده به طوري که حضرت شط را مي‏ديده است. حضرت نگاهي به آن کرد. فهميدند که حضرت تشنه است، ظالمي گفت: ياحسين! ألا تنظر الي الفرات کأنه بطون الحيات، و الله لا تذوقه أو تموت عطشا».