پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم در سفري از خواب بيدار شد و فرمود: آب وضو نزد کيست؟ ابو قتاده عرض کرد: ظرف آب با من است و آن ظرف را آورد، پس پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم وضو ساخت و مقداري آب در ظرف باقي ماند، فرمود: آن را نگهدار که برايش شأن و کاري است، پس آن روز گرم شد و تشنگي شدت يافت، مردم به نزد پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم شتافتند، و عرض کردند: آب، آب، پس پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم کاسه‏اي طلب کرد و به ابوقتاده فرمود: آن ظرف آب (که زيادي وضوي پيامبر در آن بود) را بياور، و ابوقتاده ظرف را آورد، حضرت فرمود: اي اباقتاده بريز در کاسه و او ريخت و مردم هجوم آوردند براي خوردن آب، فرمود: همه‏ي شما [ صفحه 145] ان‏شاءالله آب مي‏آشاميد، و ابوقتاده آب مي‏ريخت و پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم به مردم آب مي‏داد، تا آنکه همه سيراب شدند، پس حضرت به ابوقتاده فرمود: بنوش، عرض کرد: نه بلکه شما بنوشيد، فرمود: اشرب فان ساقي القوم آخرهم شربا، بنوش، همانا ساقي مردم آخر کار مي‏نوشد، پس ابوقتاده آب را آشاميد آن‏گاه پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم آب نوشيد. ضوء الشهاب فضل الله راوندي گويد: اين نوشانيدن مردم پيش از آنکه خود بنوشد از مکارم اخلاق آن بزرگوار و سيره‏ي آن حضرت بود که اصحاب خود را به اين آداب وامي‏داشت و هنگامي که ساقي قوم ببيند که مردمش تشنه‏اند از عدم مبالات است که خود ابتدا کند به نوشيدن آب و حال آنکه ساقي امين قوم است و ابدان و ارواح آنان در دست اوست، و آب دادن نزد آنان بسيار مهم بود، زيرا چه بسا وادي‏هاي خشک و سوزان را مي‏پيمودند و ساقي و متصدي آب مي‏بايست به آب اهميت فراوان بدهد و در تقسيم کردن و جيره‏بندي آب دقت کافي داشته باشد. و کساني که عهده‏دار اين امر بودند بر يکديگر مباهات مي‏کردند و درباره‏ي آب گفته شده: الماء أهون موجود و أعز مفقود. آب پست‏ترين چيز و عزيزترين گمشده است. و فائده‏ي اين حديث آن است که آدمي گرامي‏ترين صفات انسانيت را فراگيرد و از صفات پست خود را دور دارد. و راوي اين حديث مغيره است. [1] .