علامه سيد محمد بن سيد مهدي قزويني در کتاب (طروس الانشاء) که نسخه‏اي خطي است مي‏گويد: در سال 1306 هـ. ق نهر حسينيه قطع شد و مردم کربلا از کم آبي دچار مشکل شدند حکومت عثماني براي از ميان بردن اين مشکل فرمان داد در اراضي و املاک نقيب سيد سلمان، نهري ايجاد کنند. نقيب از اين کار جلوگيري کرد. در همين زمان بر حسب اتفاق به زيارت کربلا رفتم آن جا مردم از من خواستند در اين باره به نقيب نامه‏اي بنويسم من نيز براي او مطلبي نوشتم که دلش را بسوزاند و او را به گريه افکند، نوشتم: تو را در کربلا جماعتي است که از تشنگي و بي‏آبي نالانند و سيرابي خويش را در دست تو مي‏بينند، اي ساقي تشنگان کربلا آيا مي‏توان بر تو چنين گمان داشت و مي‏توان پذيرفت که پدرت ساقي حوض را در اختيار نهادن آبي که در اختيار دارد خودداري مي‏کند؟ اين سخن که به نقيب رسيد اجازه کندن آن نهر را در اراضي خويش داد و بدين سان مردم کربلا بهره‏مند شدند. [1] . [ صفحه 142]