تيمنا و تبرکا اجمالي از زندگاني امامين جوادن عليهماالسلام را در اينجا مي‏آوريم حضرت در روز يکشنبه هفتم صفر، سال صد و بيست و هشت در «ابواء» دهکده‏اي ميان مکه و مدينه از مادر خود «حميده» که يک دختر بربري بود، چشم به جهان گشود. گرچه اين بانو، برده بود ولي در خانه‏ي امام ششم عليه‏السلام آن چنان پرورش يافت و آزاده شد که از شخصيت‏هاي بزرگ زنان اسلام گرديد. پس از مرگ امام ششم عليه‏السلام امام کاظم عليه‏السلام بنابر امر الهي و معرفي گذشتگان و وصيت پدر به اصحاب و ياران خود، به مقام «امامت» برگزيده شد. امام عليه‏السلام عصر تاريکي را مي‏گذرانيد و همه جا را، تاريکي ظلم منصور، هادي، مهدي و هارون عباسي، پر کرده بود. امام عليه‏السلام را بارها به زنجير کشيدند، اهانت کردند و شکنجه دادند تا سرانجام پس از يک زنداني طولاني پرشکنجه در بغداد [ صفحه 141] سال صد و هشتاد و سه هجري، شهيد گرديد. بيست و پنجم رجب بود. امام عليه‏السلام در شهر کاظميه عراق مدفون‏اند. ابن‏صباغ دانشمند سني، در فصول‏المهمه، پيرامون شخصيت امام مي‏نويسد: «او امام هفتم بود. امامي بزرگ‏قدر، بي‏نظير، در استدلال و منطق بي‏مانند، تا سپيده‏دم در حال عبادت، روزها روزه‏دار، از بسکه با گذشت بود به کاظم، توصيف گرديد، مردم بين‏النهرين او را باب‏الحوائج مي‏دانستند چون زندگي خود را براي رفع حوائج و نيازهاي اجتماعي، وقف کرده بود.» [1] .